Alle herinneringen, omgekeerd chronologisch gesorteerd
10 herinneringen per paginaGa naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Ga naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Lieve kleine opoe
Verhaal nr: 381Een herinnering van M de Bokx aan Martina Hoek van Dijke-de Leeuw
Toegevoegd op 2009-02-10 12:56:49
Mijn opoe was een heel klein, zorgzaam vrouwtje. Een tijdje was ik ziek en moest ik zeven weken bij haar logeren, omdat mijn moeder van mijn jongste zus zwanger was. Dat was een geweldige tijd. Ik mocht van opoe in de bedstee slapen. Als kind vond ik dat geweldig. Onder de bedstee lagen de boterhammen klaar die ze met veel liefde met haar kleine handjes klaarmaakte voor me. Ze was een lief mens, mijn opoe. Iedere avond liet ze een petroleumlampje op tafel branden wanneer ze slapen ging. Zo ook tijdens de rampnacht. Helaas heeft ze het water niet overleefd en is in de nacht verdronken. Op de deinende tafel in het water stond het lampje, het brandde nog. Mijn lieve opoe is 79 jaar geworden.
Mijn oma
Verhaal nr: 380Een herinnering van Matty Remmerswaal-Elen aan Maatje Smallegange-Kloet
Toegevoegd op 2009-02-10 11:14:11
Ik heb weinig echt persoonlijke herinneringen uit mijn vroegste kinderjaren, anders dan wat ik in foto's en brieven gevonden heb. Dit was m'n eerste: Ik was 5 jaar. We woonden niet in Zeeland, maar in Gorinchem. Mijn oma van moeders kant woonde in Nieuwerkerk, alleen in een groot huis. Ze heeft de kleinkinderen die zo ver weg woonden regelmatig bezocht ondanks de lange reis. Elke zomer gingen wij naar Zeeland. In het begin naar oma, later naar de ooms en tantes. Een bezoek aan Nieuwerkerk was vaste prik: naar de slager om worst, naar kennissen en naar het graf. Zo'n 10 jaar geleden hebben mijn man en ik, die nu zelf in Zeeland wonen, geprobeerd de plaats van oma's huis te localiseren. Met wat hulp van inwoners aldaar hebben we die plek toen gevonden. Ik was 5 en wat ik me van oma herinner zijn mijn moeders tranen, toen ze het nieuws van de ramp hoorde. Ik zie haar zo voor me; ze zat op de pianokruk terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Moeders huilen niet in de ogen van een vijfjarige. Het heeft diepe indruk op me gemaakt.
Het huis van mijn opa en oma omstreeks 1920
Nooit begrepen
Verhaal nr: 379Een herinnering van Han van der Maas aan Leendert Jan Hage
Toegevoegd op 2009-02-10 11:06:01
Leen en ik waren neefjes,onze moeders waren zussen.We waren beiden enigst kind. We waren als broertjes,speelden elke dag met elkaar.Mijn ouders en ik zijn gered door mensen van het dorp. Leen en zijn ouders hadden geen geluk,zodat onze jeugd wreed verstoord werd. Als kind heb ik het nooit begrepen en dat is me ook nooit gelukt....
Herinneringen aan Tante koos en ome Pau.
Verhaal nr: 378Een herinnering van Han Sprengelmeijer aan Jacoba Bolijn-van den Hamer
Toegevoegd op 2009-02-10 10:21:37
Tante Koos(Jacoba v.d. Hamer) was de moeder van Wim (Willem Jan), Jan(Jan Willem) Leen(Leendert Paulus) en Jootje(Johanna Sara) Bolijn. Tante Koos was getrouwd met Oom Pau(Paulus), hij was een broer van mijn moeder. Het toen jonge gezin woonde aan de Straatweg 142 te Ouwerkerk, op de plaats waar nu het hertenkamp is. Wim was in militaire dienst, en was in dat fatale weekend met verlof thuis. Jan was timmermansknecht, Leen was smidsknecht, en Jootje was nog een kleuter. In de ramp nacht is behalve Oom Pau, heel het gezin verdronken, moeder en 4 kinderen. In de week na de ramp is Oom Pau bij mijn ouders in Zierikzee in het gezin opgenomen. Hij was totaal ontredderd. Een jonge man van 45 jaar, die in enkele uren zijn hele gezin kwijt was en alleen over bleef op de wereld. Slachtofferbegeleiding bestond toen niet, hij moest zijn verhaal zelf en met mijn ouders verwerken. Ik kan dat verhaal nog goed herinneren, wat hij aan mijn ouders vertelde, wat er die rampnacht op die zolderverdieping heeft afgespeeld. Omdat het water zo snel steeg (de 4 bannenpolder was klein)was het voltallige gezin op de zolder verdieping gevlucht. Geen tijd meer om naar het hoger gelegen dorp te gaan. Door de druk van het water is de hele verdieping van hout opgetild en gaan drijven, en zijn de steunmuren ingestort. Kort daarop is het puntdak er af gewaaid, en is het hele gezin weg gedreven op de verdiepingsvloer. Toen deze, tegen een dubbele telefoonpaal botste, is de houten vloer gekanteld. Jootje is in haar kinderbedje weggedreven, en tante Koos is zo het water in gestapt. Oom Pau is met zoon Leen in de telefoonpaal geklommen, en de beide andere zoons zijn weg gepoeld. Enkele uren later is Leen, door de kou bevangen, overleden. Oom Pau is daags daarna door de dorpsbewoners gered. Hij is na de ramp op Ouwerkerk gaan wonen, en heeft weer een leven opgebouwd. In 1988 is hij als tachigjarige overleden. Als ik nu als oudere, langs het hertenkamp op Ouwerkerk ga, dan gaan mijn gedachten nog naar die tijd terug. Ze wilden ook leven en werken, ik weet niet of de touristen zich hier iets van voor kunnen stellen wat er toen gebeurd is.
Klasgenoten
Verhaal nr: 377Een herinnering van Adri Kole aan Wilhelmina Magdalena Balkenende
Toegevoegd op 2009-02-09 15:57:07
We waren klasgenoten op de "School met den Bijbel" te Kruiningen.Ook op de mulo te Krabbendijke zaten we in het schooljaar '52-'53 in dezelfde eerste klas. Soms fietsten we samen uit school terug naar huis. Jij op een mooie donkerrode fiets. Jij sloeg dan, tegenover de Veer-havenweg,rechtsaf naar de-"Hoge Moer", de boerderij waar je woonde. De boerderij die je vanuit ons zolderraam kon zien. Ook op zondag 1 februari 1953. Tot ongeveer vijf uur in de namiddag. Daarna was er van de boerderij niets meer te zien. Later besefte ik pas echt wat er toen daar is gebeurd.
Buurmeisje
Verhaal nr: 376Een herinnering van Rene van Kempen aan Marina Wilhelmina Kloosterman
Toegevoegd op 2009-02-09 11:17:21
Ina en ik woonden in de Molenweg, nu Burg. Hackstraat in Wolphaartsdijk. We waren ongeveer van dezelfde leeftijd en we speelden veel met elkaar. Het was een lief meisje. Tijdens de rampnacht wilde haar vader Cornelis naar zijn vader, die aan de overkant van de straat woonde. Ina en haar moeder zijn meegegaan. Een enorme vloedgolf overviel hen, zodat ze verdronken. Ik hoorde Ina nog gillen en roepen om hulp. Die schreeuw zal ik nooit meer vergeten. Zelf zat ik met mijn familie op het dak en zijn wij net op tijd gered. Een paar minuten later stortte ons huis in.
Onze ouders
Verhaal nr: 375Een herinnering van Cobie Aalbregtse aan Jacoba Aalbregtse
Toegevoegd op 2009-02-08 16:43:55
Onze ouders op de laatste verjaardag van mijn vader, 19 december 1952.
Tante
Verhaal nr: 374Een herinnering van Louwtje Van de Schelde-Viergever aan Willempje Hoogerland-Viergever
Toegevoegd op 2009-02-08 16:36:59
Willempje Hoogerland-Viergever was een zuster van mijn vader. Ze is met haar man Jozias en de beide dochters verdronken. De dochters heetten Janna en Laurina.
Mijn moeder
Verhaal nr: 373Een herinnering van Rene van Kempen aan Johanna van Kempen-Hille
Toegevoegd op 2009-02-08 16:22:20
Ik was nog klein 2 jaar maar je bent altijd in mijn gedachten. Het gemis van een moeder is erg. Je bent en blijft een deel van mijn leven, kinderen en kleinkinderen
Mijn Broer
Verhaal nr: 372Een herinnering van Rene R V A van kempen aan Pieter van Kempen
Toegevoegd op 2009-02-08 16:14:16
Ik heb je niet gekend maar wel gemist, mijn en jouw thuis was weg.
