Alle herinneringen, omgekeerd chronologisch gesorteerd
10 herinneringen per paginaGa naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Ga naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Kees Berrevoets
Verhaal nr: 559Een herinnering van Ciska de Rijke aan Cornelis Adriaan Berrevoets
Toegevoegd op 2018-01-31 14:00:00
Kees Berrevoets was de oudste broer van mijn moeder. Samen met zijn echtgenote is hij verdronken. Hun 2 dochtertjes van 10 en 3 jaar oud verbleven in de rampnacht bij familie in Dreischor en Sirjansland. Zij hebben beiden de ramp overleefd.
Herinnering van Koos Hage aan grootmoeder van vaders kant Johanna Luijk (29 juli 1867) ev Arie Hage ( 23 september 1863 – 22 juni 1941)
Verhaal nr: 558Een herinnering van Koos Hage aan Johanna Hage-Luijk
Toegevoegd op 2017-12-15 20:00:31
Mijn oma was al lang weduwe, ze woonde aan de andere kant van het dorp. Mijn herinneringen aan haar zijn schaars. Anekdotisch is dat ik op de verjaardag van mijn vader, aan mijn moeder vroeg waarom oma toch altijd zo snufte, toen oma daar een flard van opving vroeg ze mijn moeder: “wat zeit ’n noe?” Moeder verbloemde gauw mijn woorden en ik kreeg te horen dat ik zulke dingen niet mocht zeggen.
Mijn oma woonde alleen in het huis aan de Stavenisseweg. Het huis was een typisch boerenhuis al stond het in de bebouwde kom: in het midden een gang met ter weerszijden kamers en een trap naar boven die achter een deur in het midden van de gang uitkwam. Oma sliep in de achterkamer op de begane grond. Toen het water in haar slaapkamer kwam heeft ze waarschijnlijk geprobeerd naar de zolder te vluchten, maar omdat de deur voor de trap de gang indraaide heeft ze die door het water niet meer open kunnen krijgen. Oma werd gevonden in de gang.
Herinnering van Koos Hage (2 maart 1947) aan Johanna Pieternella Hage, mijn zus (20 september 1929)
Verhaal nr: 557Een herinnering van Koos Hage aan Johanna Pieternella Hage
Toegevoegd op 2017-12-15 18:15:16
Een herinnering van Koos Hage
Stavenisse 1 februari 1953
Als in het holst van de rampnacht de Scheldedijk doorbreekt en de aanstormende vloedgolf ons huis vernielt, zijn Moeder en Jo nog druk met het naar boven brengen van de spullen. Zelf ben ik op het nippertje op de Molendijk, veilig op de propvolle zolder van het huis van Arie en Soet Luijk; iedereen is doodstil, geraas van de storm en de golven vult de ruimte. Op de dijk zijn mijn vader en oudste broer Arie - broer Bram is zaterdagmiddag met het laatste bootje van Boomsluiter naar Viane gegaan om het weekend bij zijn verloofde op Moriaanshoofd te zijn. Als de mensen op de dijk turend in de duisternis opgeschrikt worden door hartverscheurend hulpgeroep uit het koude, woeste water, moet dat Jo zijn; Arie richt de tractorlichten op het water en in het licht zien ze Jo zwemmend, worstelend tussen het wrakhout. Ze lijkt iets onder haar arm te houden. Het lukt haar niet dichterbij te komen. Vanaf de dijk wordt een touw naar haar geworpen, maar tegen de storm in lukt dat alsmaar niet. Als Jo weer in het zicht komt heeft ze niets meer onder haar arm... Het touw wordt verzwaard met een stok en opnieuw richting Jo geworpen. Het lukt niet. Daarna is Jo niet meer gezien....
Mijn laatste herinnering aan moeder en Jo is het moment dat ik afscheid nam om met Arie naar de dijk te gaan, zij wilden nog eventjes de laatste spullen naar boven sjouwen, want ach, met de inundatie in 1944 was het water toch ook niet zo hoog gekomen. Als ik vertrek zie ik Jo en mijn moeder bovenaan het trapgat: “hae mà gauw Koos, ons komme’ mèdèën”. )*
Mijn moeder en Jo werden 4 en 5 februari onderaan de Molendijk tussen het wrakhout gevonden. 5 en 13 februari zijn ze begraven in Bergen op Zoom
Herinnering van Koos Hage (2 maart 1947) aan Pieternella Jozina Koeman, ev Pieter J. Hage Azn (23 augustus 1905)
Verhaal nr: 556Een herinnering van Koos Hage aan Pieternella Jozina Hage-Koeman
Toegevoegd op 2017-12-15 18:07:31
Stavenisse 1 februari 1953. Als in het holst van de rampnacht de Scheldedijk doorbreekt en de aanstormende vloedgolf ons huis vernielt, zijn Moeder en Jo nog druk met het naar boven brengen van de spullen. Zelf ben ik op het nippertje op de Molendijk, veilig op de propvolle zolder van het huis van Arie en Soet Luijk; iedereen is doodstil, geraas van de storm en de golven vult de ruimte. Op de dijk zijn mijn vader en oudste broer Arie - broer Bram is zaterdagmiddag met het laatste bootje van Boomsluiter naar Viane gegaan om het weekend bij zijn verloofde op Moriaanshoofd te zijn. Als de mensen op de dijk turend in de duisternis opgeschrikt worden door hartverscheurend hulpgeroep uit het koude, woeste water, moet dat Jo zijn; Arie richt de tractorlichten op het water en in het licht zien ze Jo zwemmend, worstelend tussen het wrakhout. Ze lijkt iets onder haar arm te houden. Het lukt haar niet dichterbij te komen. Vanaf de dijk wordt een touw naar haar geworpen, maar tegen de storm in lukt dat alsmaar niet. Als Jo weer in het zicht komt heeft ze niets meer onder haar arm... Het touw wordt verzwaard met een stok en opnieuw richting Jo geworpen. Het lukt niet. Daarna is Jo niet meer gezien.... Mijn laatste herinnering aan moeder en Jo is het moment dat ik afscheid nam om met Arie naar de dijk te gaan, zij wilden nog eventjes de laatste spullen naar boven sjouwen, want ach, met de inundatie in 1944 was het water toch ook niet zo hoog gekomen. Als ik vertrek zie ik Jo en mijn moeder bovenaan het trapgat: “hae mà gauw Koos, ons komme’ mèdèën”. )* Mijn moeder en Jo werden 4 en 5 februari onderaan de Molendijk tussen het wrakhout gevonden. 5 en 13 februari zijn ze begraven in Bergen op Zoom
Baarle Nassau
Verhaal nr: 555Een herinnering van Riet Hameeteman aan Oude Tonge
Toegevoegd op 2017-04-25 14:53:22
Ik herinner mij als meisje van vier jaar dat ons huis tot aan de boven-
verdieping onder water stond en er
koeien in het water voorbij ons huis
dreven en dat wij met een boot naar
Brabant zijn gebracht en wij in Baarle
Nassau terecht zijn gekomen bij de Fam.van Tilburg waar wij steeds contact mee zijn blijven houden en hun
heel dankbaar zijn voor de goede zorgen voor ons zessen.
Hansweert (vh gemeente Kruiningen) – Maria-Oord
Verhaal nr: 554Een herinnering van Adriana Cafra-Wanders aan Kruiningen
Toegevoegd op 2017-01-15 21:51:53
Het verhaal van die nacht begon voor mijn zuster en mij op zaterdag de 31ste januari. Ik was 12 ½ jaar en mijn zusje Betsy bijna 11 jaar. Wij kwamen terug in Rotterdam met ons schip waarop onze vader kapitein was. Wij hadden al minstens 2 weken eerder terug op school moeten wezen na de kerstvakantie, maar we waren in Duitsland geweest en te ver weg om ook nog met de trein naar Nederland te reizen. Dus die namiddag gingen we op weg met de trein van Rotterdam naar het internaat voor R.K. schippers kinderen ”Maria-Oord” in Hansweert-Oost. Wij hadden wel in de gaten dat het die nacht stormde, maar het was winter dus dat was te verwachten. Het was al donker toen we daar aankwamen. De zusters stelden aan onze moeder voor om die nacht op het internaat te blijven, maar ze accepteerde dat niet, want ze wilde weer terug naar Rotterdam. Later hoorde ze dat het de laatste trein was geweest en vertelde ze ons dat in sommige plaatsen de trein heel langzaam moest rijden omdat het water al over de spoorlijn stond, vooral op de bruggen. Na het afscheid mochten we nog een poosje spelen en toen om ongeveer 19.30 pm gingen we allemaal naar bed. Plotseling ging die nacht het licht aan op de slaapzaal en zuster Gertruda (de hoofdonderwijzeres) kwam door de zaal rennen, maakte ons wakker en schreewde “vlug allemaal opstaan, pak je kleren en doe alles in je deken en ga vlug naar boven“. Ze bedoelde de eerste verdieping in de villa. Wij waren een beetje verbijsterd. Wij hadden geen idee dat het nog maar 3 of 4 uur in de morgen was. Maar we deden zoals ons gezegd werd. Naast de slaapkamers was een ingang waar onze jassen op kapstokken hingen. Mijn jas hing op de rechtse kant bij de deur en ik wilde die nog grijpen, maar ik zag al water onder de deur binnen komen, dus ik dacht “nee dat zal ik maar niet doen”. Tegen de tijd mijn zus een paar minuutjes later door die ingang kwam liep ze al kniediep door het water. Later kwamen we te weten dat het water buiten al ongeveer 1 ½ meter hoog stond. Al de kinderen, jongens en meisjes (bijna 100), de zusters en pastoor, die ook op de benedenverdieping sliepen waren nog maar een korte tijd boven, misschien 5 / 10 minuten en stonden boven over de leuning van de trap te kijken toen al de deuren plotseling open vlogen en het water door het gebouw stroomde. Een van de zusters was in de keuken. Ze wilde wat brood pakken om mee naar boven te nemen en probeerde om de trap te bereiken, maar ze haalde het niet. Ze werd met het water door de gang gesleurd. Gelukkig kon ze een reling langs de muur grijpen. Ze is gered door een broer en zus die heel goed konden zwemmen, met lakens die de zusters aan elkaar geknoopt hadden. Nu moesten we maar wachten en zien hoe hoog het water zou komen. Gelukkig spoelde het water niet over de vloer van de eerste verdieping. Later in de namiddag begonnen ze met het redden van de kinderen, zusters en ook oudere mensen waar de zusters voor zorgde. Ik kan me nog herinneren dat we uit een raam moesten klimmen en over een schuin dakje in de roeiboot geholpen werden. Op de dijk stonden bussen om ons naar Goes te evacueren. Het evacuatiecentrum was een grote zaal. Daar kregen we wat te eten en mijn zus en ik werden mee naar huis genomen door vrijwilligers. Ik kan me nog herinneren dat was bij een vrouw met een dochter die een beetje ouder was als ik. Daar zijn we een week geweest, tot het mogelijk was voor onze moeder om ons weer op te komen halen. Ons schip moest die week na de ramp in Rotterdam blijven om beschikbaar te zijn in geval het nodig was geweest om te helpen met de redding van mensen of voor andere taken. Wij bleven weer een poosje aan boord tot dat de zusters de school weer opzetten in Leyenbrook, dicht bij Sittard in Limburg in een (bijna leeg) klooster. Het nieuwe Maria-Oord in Hansweert Oost is nooit meer ge-opend als internaat voor schipperskinderen. Tijdens de watersnoodramp was het internaat nog maar 4 jaar oud met een hele moderne opleiding voor schippers kinderen. 2 ½ jaar later zijn we met de hele familie naar Australia geëmigreerd. Nu is dit een verhaal dat ik aan mijn kinderen en klein kinderen kan vertellen. Een ervaring van ons leven in Nederland.
Deze foto is gemaakt precies op het plaatsje waar mijn bed stond in de slaapzaal op Maria-Oord. Toen ik deze foto voor de eerste keer zag nam die mij de adem af.
Adriana Slikboer-van Bavinkhoven
Verhaal nr: 553Een herinnering van fam. van der Maas aan Adriana Slikboer-van Bavinkhoven
Toegevoegd op 2016-12-25 21:57:09
Adriana Slikboer-van Bavinkhoven is overleden op 10 februari 1053 als gevolg van de watersnoodramp
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
Verhaal nr: 552Een herinnering van M. Sinke aan Jan Nijsse
Toegevoegd op 2016-12-05 20:40:09
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
Verhaal nr: 551Een herinnering van M. Sinke aan Mattheus Nijsse
Toegevoegd op 2016-12-05 20:40:09
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
Verhaal nr: 550Een herinnering van M. Sinke aan Pieternella Wouterina Nijsse
Toegevoegd op 2016-12-05 20:40:09
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.