Alle herinneringen, omgekeerd chronologisch gesorteerd
10 herinneringen per paginaGa naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Ga naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Een herinnering van neef Ab van Oostenbrugge aan Maarten van Oostenbrugge.
Verhaal nr: 546Een herinnering van Ab van Oostenbrugge aan Maarten van Oostenbrugge
Toegevoegd op 2016-02-09 17:41:53
Samen zaten we in de tweede klas van de Hervormde lagere school in Stellendam. Naast elkaar in een bankje bij juffrouw Verbrugge. Maarten had dan zijn fietstocht van 3 kilometer er al opzitten, want hij woonde op een boerderij tussen Stellendam en Melissant. Die fiets werd bij ons gestald en we liepen gezamenlijk naar school. Tussen de middag ging hij met ons mee naar huis en in de middag volgde hetzelfde ritueel. Eigenlijk waren we heel vaak samen, want op de zaterdagen ging ik met mijn vader mee achterop de fiets naar Halszicht, de boerderij van ons voorgeslacht. Daar woonde Maarten met zijn vader en moeder en Brammetje. En in de andere helft van het huis: oma met een tante. We gingen dan naar STEE. En toen opeens was stee er niet meer. Wat een verschrikkelijke indruk maakt dat ook op een kind van zeven. Je begrijpt nog niet ten volle wat dood is, maar je voelt het: “nooit meer”. En wat mijn ouders ook deden: een fiets? nee, hoef ik niet. Een hondje dan? Nee, die gaat toch ook maar dood. Niets kon die eerste maanden de pijn verzachten. Het was hard, het was bitter, maar het was zoals zovelen de pijn gevoeld hebben en misschien nog wel voelen...., Scherpenzeel 3 sept 2015.
boerderij in feb 1953
Verhaal nr: 545Een herinnering van Jaap den Hollander aan Klundert
Toegevoegd op 2016-01-25 12:38:41
nw kant eraf geslagen
boerderij in feb 1953
Onze boerderij 1950
Verhaal nr: 544Een herinnering van Jaap den Hollander aan Klundert
Toegevoegd op 2016-01-25 12:37:22
wij woonden aan de Nieuwendijk en konden zodoende al het vee de dijk opjagen. De boerderij is in 1971 getroffen door de 2e ramp: de industrialisatie
onze boerderij 1950
Verkeerde keuze
Verhaal nr: 543Een herinnering van Jaap de Waard aan Jan Franciscus Wijs
Toegevoegd op 2015-12-15 12:13:37
Op de avond van 31 januari 1953 was Jan Franciscus met zijn gezin in Rotterdam bij de moeder van mijn schoonmoeder. Er werd op aangedrongen om te blijven slapen vanwege de weersomstandigheden maar helaas, hij koos er voor om naar huis te gaan. Zij zijn allemaal omgekomen. Dank zij het museum ben ik er achter gekomen waar zij woonden, niet in Goes zoals wij dachten maar in Kortgene. Een emotioneel museum.
Nooit gekende familie in Zeeland
Verhaal nr: 542Een herinnering van Marijke Folkertsma aan Kintje Simons-Dijkstra
Toegevoegd op 2015-11-10 16:07:56
In een lade met foto's van mijn moeder, die op 29 augustus 2015 is overleden in Damwoude, vond ik een krantenknipsel over Kintje Simons-Dijkstra, de dochter van een broer van mijn oma, nichtje van mijn moeder, en dus mijn oudtante, die met haar drie dochtertjes en haar zoontje is verdronken. Dat zijn dus mijn achternichtjes en achterneefje geweest. Ik woon zelf al meer dan 25 jaar op Schouwen-Duiveland, maar heb dit nooit geweten. Ook woonde ik rampherdenkingen bij, als fotograaf voor de Zierikzeese/ Zeeuwse courant, zonder ooit te weten dat er slachtoffers waren in mijn eigen familie.. Nu, denk ik er steeds aan... Ik heb nog een foto-album van mijn moeder, en heb misschien nog een foto van haar samen met Kintje, maar ik weet het niet zeker... Mijn moeder heeft er eigenlijk nooit over gepraat...
27 januari 1993 Nieuwsblad van Noord Oost Friesland
Een herinnering van Ab van Prooijen aan Ab van Prooijen
Verhaal nr: 541Een herinnering van Anja Groenveld aan Aalbert van Prooijen
Toegevoegd op 2015-10-25 22:43:39
Ab van Prooijen was huisschilder in Nieuwe-Tonge en afkomstig uit….
Om kwart voor vier in de nacht van 1 februari kregen een aantal mannen, waaronder Ab van Prooijen, het verzoek van de brandweercommandant in Nieuwe-Tonge om direct met een aantal mensen naar Battenoord te gaan om mensen op te halen.
Onderweg bij een boerderij stond iemand op de weg en vroeg om met de lampen van de auto naar zijn woning te schijnen om zijn vrouw te vinden, tevergeefs, ze was verdwenen in het water.
Hierna reed men verder richting Battenoord, maar bij een dijkhuis stonden brandweermannen en moesten ze de auto laten staan om per voet mensen op te gaan halen op Battenoord, die dan naar Nieuwe-Tonge gebracht zouden worden.
Gearmd liep men, de storm trotserend, naar Battenoord.
Vandaar is de groep, met Ab van Prooijen, teruggegaan naar N.-Tonge. Hoe verder men kwam hoe hoger het water stond en ze begrepen dat het een moeilijke opgave werd.
Tien meter voor de terugkerende mannen stond iemand naast zijn auto, die niet verder kon door het water, met daarin zijn gezin.
Hij probeerde hem vooruit te duwen, doch dat lukte niet meer.
Met vereende krachten duwden Ab van Prooijen en de anderen de auto vooruit. Toen kwam het fatale moment, na 5 minuten werd de watermassa ongeveer 2 meter hoog. Twee van de mannen werden opgetild en verdwenen in de golven. Met zijn drieën duwden ze verder en opnieuw zei een van hen dat hij niet verder kon en ook hij verdween in de golven.
Direct daarna verdween een stuk dijk en ook de auto met inzittenden in de golven.
Ab van Prooijen en de enige overgebleven man liepen gearmd en schuifelend, waardoor ze contact hielden met de grond, naar een auto die 5 meter verder stond.
In deze auto zat een vrouw met 3 kinderen, met zijn tweeën duwen was onmogelijk, dus moesten deze mensen een voor een overgebracht worden naar een nabijgelegen boerderijtje. Ab van Prooijen pakte een kind uit de auto, zijn metgezel vroeg hem het samen te doen, maar Ab zei: “ik kan het wel alleen” .
Voordat hij 2 meter verder was kwam er weer zo’n grote waterzuil en raakte Ab zijn evenwicht kwijt en viel met het kind in zijn armen op het water en vloog met grote snelheid door een gat in de haag langs de weg, om direct door het water bedolven te worden. Zijn zwangere vrouw en twee kinderen bleven achter in Nieuwe-Tonge.
Ab van Prooijen is 28 jaar oud geworden.
Onze oma Jannetje Kooman-Brouwer
Verhaal nr: 540Een herinnering van Willy van de Sande-Kooman aan Jannetje Kooman-Brouwer
Toegevoegd op 2015-10-23 22:01:26
Onze oma Jannetje Kooman-Brouwer werd geboren op 9 aug. 1891 en trouwde op jonge leeftijd met Willem Kooman, waarmee ze 4 kinderen kreeg, 3 jongens en 1 meisje.
Toen ze 33 jaar was werd ze weduwe en bleef achter met haar 4 kinderen.(haar man kwam door een noodlottig ongeval om het leven.)
Ze ging toen “bakeren” om de kost te verdienen. Een heleboel kinderen heeft ze op de wereld helpen komen, waaronder veel in Nieuwerkerk.
In de oorlog was er de inundatie en moest het gezin weg uit Zeeland. Ze kwamen terecht in Nieuw Beerta.(Gr.)
Haar dochter had inmiddels een gezin met 2 kinderen en verbleven daar ook.
Daar verloor oma in 1945 haar jongste zoon Johannes, 25 jaar oud.
Na de oorlog kwamen ze allemaal terug in Nieuwerkerk en ging oma weer verder met “bakeren”.
Haar andere kinderen waren ook getrouwd en oma had bij elkaar 6 kleinkinderen.
Op 1 febr. 1953 bleef ze in haar eigen huisje ofschoon haar schoonzoon haar kwam ophalen om met hem mee te gaan naar het dorp; ze dacht echter dat het niet zo’n vaart zou lopen, want met de inundatie was het water ook niet zo hoog gekomen.
Het werd haar einde. Alle huisjes spoelden weg en oma verdronk.
Haar kinderen en kleinkinderen verloren een lieve moeder en oma, die haar hele leven in dienst stelde van haar gezin en de samenleving.
Hans, Hans, kom terug
Verhaal nr: 539Een herinnering van Hans Timmer aan Jannetje Timmer-van Erkel
Toegevoegd op 2015-09-09 12:34:11
Mijn moeder Jannetje was een zeer zorgzame vrouw. Ze was als oudste van een gezin van dertien kinderen, de spil van de familie. Ze hielp waar mogelijk met raad en daad. Ten tijde van de stormnacht was ze ziek. Door het aanstormende koude water vluchtten we naar de dijk. Daar werden we binnengelaten in het huis van de familie Koert, maar die woning bleek niet bestand tegen het natuurgeweld. Vlak naast het huis brak de dijk door. Nog zie ik in het kaarslicht het angstige gezicht van mijn moeder. Hoor haar roepen: "Hans, Hans, kom terug, kom terug" (toen ik in paniek de trap af holde om door een raam naar buiten te klimmen). Even later verdwijnt een groot deel van het huis in de woeste golven. Toch hebben we haar nog terug gezien. Niemand zal ooit weten hoe ze er in terecht is gekomen. Maar daar staat ze ca, 20 meter van ons vandaan, in een huis dat op instorten staat. We zwaaiden, riepen en schreeuwden naar elkaar. Een paar keer ging ze weg van het raam en kwam dan weer terug. We konden niets voor haar doen, zo dichtbij. Uiteindelijk bleef ze weg. Voorgoed. Met haar 11 familieleden om het leven gekomen. Ze hebben mijn moeder op 21 februari 1953 gevonden op de plaats waar we haar voor het laatst zagen. Ze is 44 jaar geworden.
zoektocht voor mijn vader
Verhaal nr: 538Een herinnering van monique soeters aan Neeltje Catharina Wijs-Maartense
Toegevoegd op 2015-07-25 14:57:52
Samen met mijn zus ben ik op zoek gegaan naar het graf van mijn vader zijn moeder Neeltje Jacoba. Neeltje was eerder getrouwd geweest met Jan Soeters en heeft uit dit huwelijk 2 zonen. De 2 jongens zijn in Rotterdam achtergebleven bij hun vader. Mijn vader is altijd in de veronderstelling geweest dat er geen graf was met hulp van het Watersnoodmuseum zijn wij er achter gekomen dat zijn moeder met man en 2 zusjes zijn verdronken en liggen begraven in het plaatsje Kats We hebben het bezocht het was erg emotioneel. Eerdaags kan mijn vader dus eindelijk op bijna 80 jarige leeftijd het graf van zijn moeder bezoeken.
Tante Maatje is terecht
Verhaal nr: 537Een herinnering van fam. van der Maas aan Maatje Verhelst
Toegevoegd op 2015-07-04 09:42:35
.
Tante Maatje is terecht