Alle herinneringen, omgekeerd chronologisch gesorteerd
10 herinneringen per paginaGa naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Ga naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Hansweert (vh gemeente Kruiningen) – Maria-Oord
Verhaal nr: 554Een herinnering van Adriana Cafra-Wanders aan Kruiningen
Toegevoegd op 2017-01-15 21:51:53
Het verhaal van die nacht begon voor mijn zuster en mij op zaterdag de 31ste januari. Ik was 12 ½ jaar en mijn zusje Betsy bijna 11 jaar. Wij kwamen terug in Rotterdam met ons schip waarop onze vader kapitein was. Wij hadden al minstens 2 weken eerder terug op school moeten wezen na de kerstvakantie, maar we waren in Duitsland geweest en te ver weg om ook nog met de trein naar Nederland te reizen. Dus die namiddag gingen we op weg met de trein van Rotterdam naar het internaat voor R.K. schippers kinderen ”Maria-Oord” in Hansweert-Oost. Wij hadden wel in de gaten dat het die nacht stormde, maar het was winter dus dat was te verwachten. Het was al donker toen we daar aankwamen. De zusters stelden aan onze moeder voor om die nacht op het internaat te blijven, maar ze accepteerde dat niet, want ze wilde weer terug naar Rotterdam. Later hoorde ze dat het de laatste trein was geweest en vertelde ze ons dat in sommige plaatsen de trein heel langzaam moest rijden omdat het water al over de spoorlijn stond, vooral op de bruggen. Na het afscheid mochten we nog een poosje spelen en toen om ongeveer 19.30 pm gingen we allemaal naar bed. Plotseling ging die nacht het licht aan op de slaapzaal en zuster Gertruda (de hoofdonderwijzeres) kwam door de zaal rennen, maakte ons wakker en schreewde “vlug allemaal opstaan, pak je kleren en doe alles in je deken en ga vlug naar boven“. Ze bedoelde de eerste verdieping in de villa. Wij waren een beetje verbijsterd. Wij hadden geen idee dat het nog maar 3 of 4 uur in de morgen was. Maar we deden zoals ons gezegd werd. Naast de slaapkamers was een ingang waar onze jassen op kapstokken hingen. Mijn jas hing op de rechtse kant bij de deur en ik wilde die nog grijpen, maar ik zag al water onder de deur binnen komen, dus ik dacht “nee dat zal ik maar niet doen”. Tegen de tijd mijn zus een paar minuutjes later door die ingang kwam liep ze al kniediep door het water. Later kwamen we te weten dat het water buiten al ongeveer 1 ½ meter hoog stond. Al de kinderen, jongens en meisjes (bijna 100), de zusters en pastoor, die ook op de benedenverdieping sliepen waren nog maar een korte tijd boven, misschien 5 / 10 minuten en stonden boven over de leuning van de trap te kijken toen al de deuren plotseling open vlogen en het water door het gebouw stroomde. Een van de zusters was in de keuken. Ze wilde wat brood pakken om mee naar boven te nemen en probeerde om de trap te bereiken, maar ze haalde het niet. Ze werd met het water door de gang gesleurd. Gelukkig kon ze een reling langs de muur grijpen. Ze is gered door een broer en zus die heel goed konden zwemmen, met lakens die de zusters aan elkaar geknoopt hadden. Nu moesten we maar wachten en zien hoe hoog het water zou komen. Gelukkig spoelde het water niet over de vloer van de eerste verdieping. Later in de namiddag begonnen ze met het redden van de kinderen, zusters en ook oudere mensen waar de zusters voor zorgde. Ik kan me nog herinneren dat we uit een raam moesten klimmen en over een schuin dakje in de roeiboot geholpen werden. Op de dijk stonden bussen om ons naar Goes te evacueren. Het evacuatiecentrum was een grote zaal. Daar kregen we wat te eten en mijn zus en ik werden mee naar huis genomen door vrijwilligers. Ik kan me nog herinneren dat was bij een vrouw met een dochter die een beetje ouder was als ik. Daar zijn we een week geweest, tot het mogelijk was voor onze moeder om ons weer op te komen halen. Ons schip moest die week na de ramp in Rotterdam blijven om beschikbaar te zijn in geval het nodig was geweest om te helpen met de redding van mensen of voor andere taken. Wij bleven weer een poosje aan boord tot dat de zusters de school weer opzetten in Leyenbrook, dicht bij Sittard in Limburg in een (bijna leeg) klooster. Het nieuwe Maria-Oord in Hansweert Oost is nooit meer ge-opend als internaat voor schipperskinderen. Tijdens de watersnoodramp was het internaat nog maar 4 jaar oud met een hele moderne opleiding voor schippers kinderen. 2 ½ jaar later zijn we met de hele familie naar Australia geëmigreerd. Nu is dit een verhaal dat ik aan mijn kinderen en klein kinderen kan vertellen. Een ervaring van ons leven in Nederland.
Deze foto is gemaakt precies op het plaatsje waar mijn bed stond in de slaapzaal op Maria-Oord. Toen ik deze foto voor de eerste keer zag nam die mij de adem af.
Adriana Slikboer-van Bavinkhoven
Verhaal nr: 553Een herinnering van fam. van der Maas aan Adriana Slikboer-van Bavinkhoven
Toegevoegd op 2016-12-25 21:57:09
Adriana Slikboer-van Bavinkhoven is overleden op 10 februari 1053 als gevolg van de watersnoodramp
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
Verhaal nr: 552Een herinnering van M. Sinke aan Jan Nijsse
Toegevoegd op 2016-12-05 20:40:09
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
Verhaal nr: 551Een herinnering van M. Sinke aan Mattheus Nijsse
Toegevoegd op 2016-12-05 20:40:09
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
Verhaal nr: 550Een herinnering van M. Sinke aan Pieternella Wouterina Nijsse
Toegevoegd op 2016-12-05 20:40:09
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
Kinderen Nijsse
Verhaal nr: 549Een herinnering van M. Sinke aan Foort Nijsse
Toegevoegd op 2016-12-05 20:38:50
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken
Kinderen Nijsse
Verhaal nr: 548Een herinnering van M. Sinke aan Adriana Nijsse
Toegevoegd op 2016-12-05 20:37:54
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken
Geleden verleden
Verhaal nr: 547Een herinnering van Yvonne de Groot aan Adriana Cornelia Dekkers-de Groot
Toegevoegd op 2016-11-06 02:23:47
Ik heb je nooit gekend, alleen je naam.
Dag ver familielid
Een herinnering van neef Ab van Oostenbrugge aan Maarten van Oostenbrugge.
Verhaal nr: 546Een herinnering van Ab van Oostenbrugge aan Maarten van Oostenbrugge
Toegevoegd op 2016-02-09 17:41:53
Samen zaten we in de tweede klas van de Hervormde lagere school in Stellendam. Naast elkaar in een bankje bij juffrouw Verbrugge. Maarten had dan zijn fietstocht van 3 kilometer er al opzitten, want hij woonde op een boerderij tussen Stellendam en Melissant. Die fiets werd bij ons gestald en we liepen gezamenlijk naar school. Tussen de middag ging hij met ons mee naar huis en in de middag volgde hetzelfde ritueel. Eigenlijk waren we heel vaak samen, want op de zaterdagen ging ik met mijn vader mee achterop de fiets naar Halszicht, de boerderij van ons voorgeslacht. Daar woonde Maarten met zijn vader en moeder en Brammetje. En in de andere helft van het huis: oma met een tante. We gingen dan naar STEE. En toen opeens was stee er niet meer. Wat een verschrikkelijke indruk maakt dat ook op een kind van zeven. Je begrijpt nog niet ten volle wat dood is, maar je voelt het: “nooit meer”. En wat mijn ouders ook deden: een fiets? nee, hoef ik niet. Een hondje dan? Nee, die gaat toch ook maar dood. Niets kon die eerste maanden de pijn verzachten. Het was hard, het was bitter, maar het was zoals zovelen de pijn gevoeld hebben en misschien nog wel voelen...., Scherpenzeel 3 sept 2015.
boerderij in feb 1953
Verhaal nr: 545Een herinnering van Jaap den Hollander aan Klundert
Toegevoegd op 2016-01-25 12:38:41
nw kant eraf geslagen
boerderij in feb 1953