Alle herinneringen, omgekeerd chronologisch gesorteerd
10 herinneringen per paginaGa naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Ga naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
Verhaal nr: 551Een herinnering van M. Sinke aan Mattheus Nijsse
Toegevoegd op 2016-12-05 20:40:09
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
Verhaal nr: 550Een herinnering van M. Sinke aan Pieternella Wouterina Nijsse
Toegevoegd op 2016-12-05 20:40:09
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
Kinderen Nijsse
Verhaal nr: 549Een herinnering van M. Sinke aan Foort Nijsse
Toegevoegd op 2016-12-05 20:38:50
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken
Kinderen Nijsse
Verhaal nr: 548Een herinnering van M. Sinke aan Adriana Nijsse
Toegevoegd op 2016-12-05 20:37:54
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken.
de 5 kinderen Nijsse, allen verdronken
Geleden verleden
Verhaal nr: 547Een herinnering van Yvonne de Groot aan Adriana Cornelia Dekkers-de Groot
Toegevoegd op 2016-11-06 02:23:47
Ik heb je nooit gekend, alleen je naam.
Dag ver familielid
Een herinnering van neef Ab van Oostenbrugge aan Maarten van Oostenbrugge.
Verhaal nr: 546Een herinnering van Ab van Oostenbrugge aan Maarten van Oostenbrugge
Toegevoegd op 2016-02-09 17:41:53
Samen zaten we in de tweede klas van de Hervormde lagere school in Stellendam. Naast elkaar in een bankje bij juffrouw Verbrugge. Maarten had dan zijn fietstocht van 3 kilometer er al opzitten, want hij woonde op een boerderij tussen Stellendam en Melissant. Die fiets werd bij ons gestald en we liepen gezamenlijk naar school. Tussen de middag ging hij met ons mee naar huis en in de middag volgde hetzelfde ritueel. Eigenlijk waren we heel vaak samen, want op de zaterdagen ging ik met mijn vader mee achterop de fiets naar Halszicht, de boerderij van ons voorgeslacht. Daar woonde Maarten met zijn vader en moeder en Brammetje. En in de andere helft van het huis: oma met een tante. We gingen dan naar STEE. En toen opeens was stee er niet meer. Wat een verschrikkelijke indruk maakt dat ook op een kind van zeven. Je begrijpt nog niet ten volle wat dood is, maar je voelt het: “nooit meer”. En wat mijn ouders ook deden: een fiets? nee, hoef ik niet. Een hondje dan? Nee, die gaat toch ook maar dood. Niets kon die eerste maanden de pijn verzachten. Het was hard, het was bitter, maar het was zoals zovelen de pijn gevoeld hebben en misschien nog wel voelen...., Scherpenzeel 3 sept 2015.
boerderij in feb 1953
Verhaal nr: 545Een herinnering van Jaap den Hollander aan Klundert
Toegevoegd op 2016-01-25 12:38:41
nw kant eraf geslagen
boerderij in feb 1953
Onze boerderij 1950
Verhaal nr: 544Een herinnering van Jaap den Hollander aan Klundert
Toegevoegd op 2016-01-25 12:37:22
wij woonden aan de Nieuwendijk en konden zodoende al het vee de dijk opjagen. De boerderij is in 1971 getroffen door de 2e ramp: de industrialisatie
onze boerderij 1950
Verkeerde keuze
Verhaal nr: 543Een herinnering van Jaap de Waard aan Jan Franciscus Wijs
Toegevoegd op 2015-12-15 12:13:37
Op de avond van 31 januari 1953 was Jan Franciscus met zijn gezin in Rotterdam bij de moeder van mijn schoonmoeder. Er werd op aangedrongen om te blijven slapen vanwege de weersomstandigheden maar helaas, hij koos er voor om naar huis te gaan. Zij zijn allemaal omgekomen. Dank zij het museum ben ik er achter gekomen waar zij woonden, niet in Goes zoals wij dachten maar in Kortgene. Een emotioneel museum.
Nooit gekende familie in Zeeland
Verhaal nr: 542Een herinnering van Marijke Folkertsma aan Kintje Simons-Dijkstra
Toegevoegd op 2015-11-10 16:07:56
In een lade met foto's van mijn moeder, die op 29 augustus 2015 is overleden in Damwoude, vond ik een krantenknipsel over Kintje Simons-Dijkstra, de dochter van een broer van mijn oma, nichtje van mijn moeder, en dus mijn oudtante, die met haar drie dochtertjes en haar zoontje is verdronken. Dat zijn dus mijn achternichtjes en achterneefje geweest. Ik woon zelf al meer dan 25 jaar op Schouwen-Duiveland, maar heb dit nooit geweten. Ook woonde ik rampherdenkingen bij, als fotograaf voor de Zierikzeese/ Zeeuwse courant, zonder ooit te weten dat er slachtoffers waren in mijn eigen familie.. Nu, denk ik er steeds aan... Ik heb nog een foto-album van mijn moeder, en heb misschien nog een foto van haar samen met Kintje, maar ik weet het niet zeker... Mijn moeder heeft er eigenlijk nooit over gepraat...
27 januari 1993 Nieuwsblad van Noord Oost Friesland