Alle herinneringen, omgekeerd chronologisch gesorteerd
10 herinneringen per paginaGa naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Ga naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Mijn eerste vriendje
Verhaal nr: 486Een herinnering van Henk Flikweert aan Gerard Johannis ter Riet
Toegevoegd op 2010-06-12 22:54:29
Gerrie, zoals zijn roepnaam was, speelde na schooltijd altijd met mij, vanaf de kleuterschool. Hij woonde vier huizen van ons vandaan, in de Muyeweg. Als we eind van de middag honger kregen gingen we bij ons thuis om een boterham met stroopvet. Moeder ter Riet riep mij later na de ramp als ik aan het spelen was weleens binnen. Nooit vergeet ik de met tranen gevulde ogen als ze stil naar me zat te kijken.
Mijn broer
Verhaal nr: 485Een herinnering van Piet de Vos aan Adrianus Pieter de Vos
Toegevoegd op 2010-06-08 15:20:15
Mijn broer Adri (erjoan) in het plat was mijn oudere broer, waar ik veel mee optrok tijdens de schooldagen en er buiten. Na schooltijd moesten wij of naar het land (volkstuin) of gras snijden voor de konijnen die van onze vader waren en dat waren er meestal wel een stuk of dertig. Arend, een broer onder mij was negen jaar, dan kwam mijn zusje Jany van zeven en de kleinste broer Jan was elf maanden. Zij zijn met mijn vader verdronken. Mijn geluk was dat ik op dat moment in het ziekenhuis in Dirksland lag anders had ik deze herinnering niet op kunnen schrijven.
Mijn vader
Verhaal nr: 484Een herinnering van Piet de Vos aan Lieven de Vos
Toegevoegd op 2010-06-08 14:58:02
Mijn vader was een hard werkende landarbeider die in de zomer bij verschillende boeren zijn kost verdiende, en of dat niet genoeg was loste hij met zijn maten ook af en toe nog een kolenschip 's nachts omdat dat overdag niet kon vanwege de verbranding. Ik heb mijn vader maar kort mee mogen maken, want de ramp heeft ons diep getroffen. Wij waren met zeven personen thuis en hij is met vier van de vijf kinderen jammerlijk met veel strijd ten onder gegaan. Mijn moeder en ik zijn naar het oosten van het land verhuisd en niet meer de moed gehad om terug te keren. Zij is in 1999 overleden en de dominee zei dat de ramp nog in haar ogen stond, zij heeft het nooit goed kunnen verwerken.
leerling van de christelijke lagere school
Verhaal nr: 483Een herinnering van Nellie van Dijk aan Leendert Koopman
Toegevoegd op 2010-05-21 23:26:10
Leen was leerling van de christelijke lagere school aan de Hofweg. Ik heb geen persoonlijke herinnering aan hem maar weet uit een brief van mijn vader (hoofd van de school) dat hij samen met het hele gezin Koopman is omgekomen. Meester Van Dijk schreef in een correspondentiebrief aan zijn overal verspreid wonende leerlingen: ..... Ik ga in gedachten terug tot Vrijdag 30 januari. Wij hadden zo met elkaar geëindigd in de klas van meester Quist. En we waren uit elkaar gegaan, zoals andere weken, niet vermoedende, welke ramp ons wachtte en dat er ook 3 kinderen onder ons waren, die we nooit meer zouden terug zien...... Hoe gaat het met jullie? En hoe heb je het gehad tijdens de ramp? Wat een voorrecht, dat jullie nog leven. Denk je nog wel eens aan jullie schoolkameraadjes die verdronken zijn? Het zijn er 3, de broertjes PIET en WIM BOLLE en LEEN KOOPMAN en de oudleerlinge LENA BOLLE. Ze zijn allen met vader, moeder, broers en zusjes verdronken
Het schoolgebouw tijdens de ramp
oud-leerlinge van de christelijke school
Verhaal nr: 482Een herinnering van Nellie van Dijk aan Lena Maria Bolle
Toegevoegd op 2010-05-21 23:11:11
Persoonlijke herinneringen heb ik niet aan Lena. Ik heb wel vaak horen vertellen over de tragische dood van het gezin Bolle. Lena was oud-leerlinge van de christelijke lagere school in Oosterland. Mijn vader, hoofd van de school, heeft in de evacuatietijd enkele correspondentiebrieven geschreven aan zijn her en der wonende leerlingen. Hij haalt Lena hierin ook enkele keren aan. In de eerste brief:.....Denk je nog wel eens aan jullie schoolkameraadjes die verdronken zijn? Het zijn er 3, de broertjes PIET en WIM BOLLE en LEEN KOOPMAN en de oudleerlinge LENA BOLLE. Ze zijn allen met vader, moeder, broers en zusjes verdronken. In de tweede brief (mijn vader was half februari polshoogte wezen nemen in de school).... ’t Is allemaal wel erg, maar wat ik ook gezien heb was nog veel erger. Er waren die dag 10 mensen gevonden en daaronder was Lena Bolle en naar ik meende haar zusje en broertje. Maar volgens anderen waren ze het niet.
Zoektocht naar familie in Zeeland
Verhaal nr: 481Een herinnering van Adriaan Smit aan Maria Johanna Sinke-van Iwaarden
Toegevoegd op 2010-05-01 14:36:24
Toen mijn oudere broer Rinus op 1 februari 1953 via de radio van de overstromingen hoorde is hij, zonder zich te bedenken, onmiddellijk per trein uit Amsterdam afgereisd richting Zeeland. Het lag in zijn bedoeling om de familie in Zeeland op te sporen en hen te helpen. De verbindingen met het rampgebied waren zeer gebrekkig. Informatie kwam mondjesmaat en traag via de radio beschikbaar. Zuid Beveland bleek niet meer met de trein bereikbaar te zijn en toen is hij al liftend in het rampgebied terecht gekomen. Zijn eerste doel was om oom Adriaan Sinke en tante Marie Sinke-van Iwaarden in Kruiningen zien te vinden. Het is hem niet gelukt. Via lokale informatiebronnen vernam hij dat zij vermoedelijk waren verdronken. Wel lukte het hem later om met onze neef Rien, die toentertijd bij oom Adriaan en tante Marie in huis was, in contact te komen. Neef Rien is als door een wonder gered en heeft het hele dramatische gebeuren met onze oom en tante en hemzelf aan mijn broer Rinus kunnen vertellen. Mijn broer is toen verder op zoek gegaan naar andere familieleden in Rilland en omgeving. Hij heeft ze, met veel moeite, kunnen traceren want zij bleken allen gered. De chaotische toestanden die in die eerste dagen na de ramp in Zeeland heersten zijn - ook nu nog - nauwelijks voorstelbaar.
Rinus op bezoek bij oom Adriaan en tante Marie.
Maria Johanna Sinke-van Iwaarden, mijn andere moeder
Verhaal nr: 480Een herinnering van Adriaan Smit aan Maria Johanna Sinke-van Iwaarden
Toegevoegd op 2010-05-01 14:21:33
Tante Marie was de ruim twee jaar oudere zuster van mijn moeder en op één na de oudste van het kinderrijke gezin van Marinus van Iwaarden uit Rilland. Op 10 mei 1917 trouwde tante Marie met Adriaan Sinke uit het naburige Kruiningen. Het echtpaar bleef kinderloos. Tante Marie droeg haar Zeeuwse klederdracht met overtuiging. Het waren warme en gastvrije mensen. Mijn sterkste herinneringen aan tante Marie en oon Adriaan dateren uit de periode dat mijn ouders hen in 1947 vroegen om voor een bepaalde, maar nog onzekere, periode pleegouders voor hun jonge neefje (geboren in 1939) uit Amsterdam te worden. En zo werd ik liefdevol in hun midden opgenomen en hebben zij mij bijna twee jaar met alle zorgen omringd. Het werd voor mij een onvergetelijke, boeiende en leerzame tijd. Tante Marie was als een moeder voor mij. Zij regelde van alles wat zij nodig voor mij vond. Zo ging ik ook naar school (met de Bijbel, Slotstraat) in Kruiningen. Tante zorgde voor het contact met mijn familie in Amsterdam en liet mij brieven schrijven. Ik kreeg eigen verantwoordelijkheden in en rond het huis, met het kleinvee en op het land. Oom maakte eigenhandig een kruiwagen voor mij zodat ik op het eigen stukje land kon helpen. Na 1948 ging ik elk jaar bij hen, mijn tweede moeder en vader, op zomervakantie. Door de rampzalige watervloed zijn die vakantie helaas beperkt gebleven tot een paar jaar. Maar de herinneringen aan mijn leven met hen blijken onuitwisbaar. Maria Johanna Sinke-van Iwaarden is op de begraafplaats te Yerseke begraven. mei 2010
Maria Johanna Sinke-van Iwaarden op jonge leeftijd
De ouders van Adriaan Sinke
Verhaal nr: 479Een herinnering van Adriaan Smit aan Adriaan Sinke
Toegevoegd op 2010-05-01 13:48:45
Op een steenworp afstand woonden de ouders van mijn oom, Adriaan Sinke, ook aan het Donkerewegje in Kruiningen. Het huisnummer weet ik niet, maar aan de andere kant van de spoorwegovergang in het Donkereweg (spoorlijn Bergen op Zoom - Vlissingen) richting Olzende Dijk,daar stond hun boerderij. Mijn oom en tante woonden op het Donkerewegje nummer 3. Jacobus Sinke (geboren 30.11.1869) was de vader van mijn oom Adriaan; Pieternella Maria Sinke - Stevense geboren 10.4.1870) zijn moeder. In de relatief korte periode dat ik bij mijn oom Adriaan en tante Marie woonde heb ik hen vaak ontmoet. De grote boerderij en het boerenleven hebben toen diepe indruk op mij gemaakt. Paarden, koeien en al het andere vee tesamen met het verbouwen van allerhande gewassen brachten veel levendigheid met zich mee. Beiden zijn bij de watersnood gered want zij logeerden toevallig bij één van de dochters in een andere polder. Jacobus is in 1960 te Kruiningen overleden; zijn vrouw Pieternella Maria was hem al in 1958 veneneens te Kruiningen, voorgegaan. mei 2010
Juli 1952. Enige en laatste foto van mijn oom en tante van voor de ramp, hier tesamen met de ouders van mijn oom (Jacobus & Pieternella Sinke) en ondergetekende voor het huisje aan Donkerewegje 3.
Adriaan Sinke, dierbare oom
Verhaal nr: 478Een herinnering van Adriaan Smit aan Adriaan Sinke
Toegevoegd op 2010-05-01 13:38:18
Hoe zou ik ooit mijn oom Adriaan kunnen vergeten: de oom naar wie ik vernoemd ben. Oom Adriaan woonde, samen met tante Marie, in hun kleine huisje aan het Donkerewegje 3 in Kruiningen. Zij waren kinderloos. Oom Adriaan was een volleerd landbouwer, kon met een span paarden ploegen en later ook met de tractor werken. De laatste jaren werkte hij regelmatig in de boomgaarden van Dirk de Bruin. In 1947 werden oom Adriaan en tante Marie mijn pleegouders omdat ik wegens familieomstandigheden niet bij het gezin in Amsterdam kon wonen. Zo kwam ik als stadsjongen, 8 jaren oud, terecht op het weidse Zeeuwse platteland. Een wereld van verschil met de grote stad. Het logeren heeft zo'n kleine twee jaar geduurd. En in die tijd hebben mijn oom en tante mij de liefde voor het Zeeuwse landleven bijgebracht. Die periode heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt en hebben mij mede gevormd. Oom Adriaan leerde mij van alles en ik mocht overal bij meehelpen: op het land, bij het varken en de kippen, in de boomgaard, helpen zaaien en oogsten op het eigen stukje land. Of mee naar de boerderij van zijn vader, even verderop aan het Donkerewegje, om daar met de paarden, koeien en allerhande gewassen bezig te zijn. Eind 1948 keerde ik weer terug naar het gezin in Amsterdam. De daarop volgende jaren ging ik in de zomervakanties naar mijn oom Adriaan en tante Marie. In 1952 mocht ik - samen met mijn veel oudere broer - voor het eerste keer op mijn eerste en nieuwe fiets vanuit Amsterdam naar Kruiningen om daar vakantie te vieren. Het zou tevens mijn laatste vakantie bij oom en tante in Kruiningen zijn. Adriaan Sinke is op de begraafplaats te Yerseke begraven. mei 2010
Adriaan Sinke in de boomgaard aan de Wittesteeweg
Aardige buurvrouw
Verhaal nr: 477Een herinnering van Adriaan Smit aan Johanna Danker
Toegevoegd op 2010-04-25 13:57:54
Wanne Danker was de buurvrouw van mijn oom Adriaan en tante Marie Sinke. Wanne woonde - alleen - op het Donkerewegje 1 te Kruiningen (oom en tante op Donkerewegje 3) en zij droeg de traditionele Zeeuwse klederdracht. Johanna Danker zal ik in 1947 voor het eerst bewust ontmoet hebben; toen was ik acht jaar oud. Mijn herinneringen aan haar zijn dus beperkt maar ik kan mij haar nog goed voor de geest halen. Wanne was een vriendelijke en goedlachse vrouw. Haar kleine huis grensde aan het stukje grond dat mijn oom en tante bezaten en waarop allerlei gewassen voor eigen gebruik verbouwd werden. Toen ik in 1947-1948 een tijdje bij mijn oom en tante logeerde, mocht ik hen vaak helpen bij het inzaaien, poten en later oogsten van dat land. Dan werd steevast een praatje met Wanne gemaakt. Ook gingen mijn tante en ik wel bij haar op theevisite. Op de begraafplaats te Yerseke zijn Johanna Danker en mijn oom en tante wederom buren.