Alle herinneringen, omgekeerd chronologisch gesorteerd
10 herinneringen per paginaGa naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Ga naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Heel lief oud tantetje.
Verhaal nr: 459Een herinnering van Gerrit van den Boogert aan Neeltje Munters
Toegevoegd op 2009-10-28 11:21:57
Ik heb ze gekend als een heel lief oud tantetje, tijdens de ramp was ik 10 jaar, daarvoor kwam ik veel bij haar, ze was een zus van mijn overgrootmoeder en woonde in bij mijn grootouders. Ik geef familieoverzicht: Mijn overgrootmoeder was Burgje Munters dochter van Jacob Munters en Adriana van Loveren, Burgje Munters trouwde met Leendert van Es, daarvan een dochter Adriana (mijn grootmoeder) trouwde met Adrianus de Been, de dochter Burgje de Been trouwde met mijn vader Jan van den Boogert.
De boerderij waar zij woonden bleef achter aan Matheus Munters en Neeltje Munters beiden ongehuwd overleden, mijn grootouders zijn in gaan wonen dus bij tante Neeltje.
Veel heb ik op haar schoot gezeten en leerde ze mij Psalmversjes. Er is vanuit gegaan dat ze verdronken is op 1 febr. doch dat is niet zo, zij is n.l. overleden op 3 febr. ze kon het allemaal niet meer aan en riep steeds maar wat gebeurt er toch allemaal, verder de reden dat ze op het massagraf is begraven komt doordat het kerkhof onder water stond en dit de enige uitweg was.
Gerrit van den Boogert
Mijn tante, mijn oom en mijn neven.
Verhaal nr: 458Een herinnering van Josien Vijfhuizen aan Jozina Pieternella van Erkel-de Munck
Toegevoegd op 2009-10-16 15:01:37
Door alle jaren heen speelt dit een rol in mijn leven. Sinds het museum is mij het een en ander duidelijk geworden. Mischien weet ik er nu meer van dan mijn moeder(zus van Josina van Erkel de Munck). Mijn tante verdronk met haar 4 kinderen en haar man. Hoe overleven haar familieleden dat drama van toen? KOMT NOG FOTO BIJ
Warme herinnering.
Verhaal nr: 457Een herinnering van Hennie (Hendrika) Quaedvlieg-Bogers aan Hendrika Bogers-Buscop
Toegevoegd op 2009-10-11 12:54:14
Oma liep altijd in zwarte kleren, met een grijze schort er over. Het was voor mij een feest om er te zijn. Ben heel trots, dat ik naar haar ben vernoemd, al is mijn roepnaam Hennie. Mijn man noemt me nog wel eens Hendrika of Driekske. Verdere verloop van het verhaal: zie opa Johannes Adrianus Bogers.
Warme herinnering
Verhaal nr: 456Een herinnering van Hennie (Hendrika) Quaedvlieg-Bogers aan Johannes Adrianus Bogers
Toegevoegd op 2009-10-11 12:03:56
Dit is een van de weinige foto's die zijn overgebleven van voor de ramp.
Een warme herinnering.
Verhaal nr: 455Een herinnering van Hennie (Hendrika) Quaedvlieg-Bogers aan Johannes Adrianus Bogers
Toegevoegd op 2009-10-10 13:00:38
Opa en oma woonde in de Julianastraat 54 te Oude Tonge. Het waren hardwerkende mensen, zoals velen in die tijd, met een groot gezin. Ik ging met mijn ouders, Jo Bogers en Mia Bogers Cuypers, vanuit Eindhoven waar we woonden, wel een paar keer per jaar naar hun toe. Als mijn moeder dan s'morgens de luiers ophing zei mijn oma op z'n goerees, "kiek nouw ze heeft de was gesloan". Bij hun ging alles uit een grote pan, zoals gehaktballetjes met jus.(die waren heerlijk). Het was een klein huisje, met een kachel in de kamer midden tegen de muur. De pijp die naar boven ging, alwaar een luikje was, waardoor de warmte na boven ging, daar was een klein kamertje, en daar sliepen wij op het stro. Naast opa en oma woonde de fam. Kik. Doris trouwde met Tante Bep, de zus van mijn vader. Die zijn een bakkerij begonnen in Stellendam en later in Brouwershaven met zoon Hans. Tante Bep is helaas enkele jaren geleden overleden, zij was het laaste kind van opa en oma dat is overleden. Oom Doris woont nog in Brouwershaven. Ik speelde ook veel met mijn neef Henk Knöps, hij woont ook in Oude Tonge. Zijn moeder was Anna een zus van mijn vader. Zo zie je ook dat de wereld klein is. Mijn man en ik proberen ieder jaar naar Zeeland te komen, want hier liggen ook mijn roots al ben ik er niet geboren. Dan worden er familiebezoeken afgelegd, bij oom Doris, Hans en Ellen, en bij Henk en Tineke. Altijd is het weer als thuiskomen. Maar het ongelofelijke is dat een paar dagen na de ramp, iedereen weet hoe verwoestend die storm was, heeft een buurmeisje een vaasje gevonden en twee koffie kommetjes. Het vaasje is nog heel, een enkele barst zit erin. Dit staat bij ons in de huiskamer. Met nog enkele foto's zijn dat enigste tastbare herinneringen. IK ZAL ZE NOOIT VERGETEN. Hennie (Hendrika)Quaedvlieg-Bogers.
Gered
Verhaal nr: 454Een herinnering van Henk Lindhout aan Ooltgensplaat
Toegevoegd op 2009-10-01 18:20:51
Op de avond van de ramp waren het mijn vader en moeder die ongerust waren over de door de storm heen en weer schuddende woonwagen, waar ze in verband met mijn vaders werk woonden. Ze vroegen de buurvrouw of ze in haar huis de nacht konden doorbrengen. Twee ledikantjes - één voor mij en één voor mijn broer - werden naar de bovenverdieping van het aangrenzende huis gebracht. Mijn moeder vertelde dat ze zoals gewoonlijk op zaterdag het vlees voor de zondag had gebraden en ook die pan ging mee. De storm werd zo hevig dat ze besloten ook wat kleren uit de wagen te halen en mee naar de bovenverdieping te brengen. Ook de buurvrouw bracht wat spullen naar boven. Hoewel veel rustiger dan op andere plaatsen in Zeeland (zie mijn verhalen over de stavenisse polder) kwam ook hier het water. Bij vloed stond het zelfs tot aan de bovenste trede van de trap en klotste de meubelen tegen het plafond van de beneden verdieping. Bij eb - herinner ik me nog - stond mijn vader onder aan de trap te meten hoe hoog het water stond. Te hoog om weg te gaan! Een tweede nacht van angst en waken bij het hoge water volgde. Ik herinner me de kou die in mijn lijf drong en de sfeer van angst. Alleen gelaten in mijn bedje voelde ik hoe de angst van de volwassenen en een sfeer van vervloekt zijn in de atmosfeer hing. Voor mij toen 3,5 jaar moet het een “bijna dood ervaring” zijn geweest. De volgende dag werden we met een roeiboot uit het huis gehaald. De tocht naar de haven waar een groter schip op ons lag te wachten was kort. Met deze boot waar de kachel brandde en ik warme melk kreeg - wat ik niet lustte en daarna nooit meer heb gedronken – werden we naar een groter schip gebracht met stapelbedden. Dit schip bracht ons uiteindelijk in Rotterdam, waar we in de Ahoy’-hal ons eerste onderdak kregen. Wat mijn ouders op dat moment niet wisten is dat op dat zelfde moment mijn moeders zus met man en kind uit Stavenisse ook in die hal aanwezig waren. De eerste veilige omgeving na dit alles was het huis van en oom en tante in Rotterdam.
Het huis bleef staan
Verhaal nr: 453Een herinnering van Henk Lindhout aan Stavenisse
Toegevoegd op 2009-10-01 18:14:30
In februari 1953 woonden mijn oom Piet en tante Marie met hun oudste zoon aan de Kerkweg in Stavenisse. De storm van de eerste februari nacht was zo hevig dat ze besloten een veilig heenkomen te zoeken nu het nog kon.
In het midden van Stavenisse stond het gemeentehuis wat inmiddels open was om mensen uit de polder op te vangen. Wat hen deed beslissen naar deze veilige plek te gaan terwijl veel anderen in hun huis bleven is onduidelijk. Is het mijn tante geweest die iets voorvoelde?
Waarvoor ze vreesden gebeurde, in die nacht brak de Scheldsebuitendijk van de stavenisse polder. De watermassa bereikte de kerkweg en alle huizen aan de dijkkant van de weg werden verwoest, de bewoners die achtergebleven zijn in hun huizen verdronken. De huizen aan de oostkant van de weg bleven deels bewaard. Zo ook het huis van mijn oom en tante.
Zittend in de voorkamer van mijn oom Piet en Tante Marie had ik jaren later het zicht op de herstelde dijk in de verte. Er waren nooit nieuwe huizen gebouwd aan de overkant van de weg. Ook de lege plekken aan de oostkant van de weg herinnerden aan de ramp die zich hier had voltrokken. Mijn oom vertelde toen we weer eens in Zeeland op bezoek waren waarom hun huis wel was blijven staan bij de ramp en dat van vele anderen niet.
Hun huis had in de woonkamer een raam over de hele breedte en de huizen die door de waterkracht waren ingestort hadden twee kleinere ramen met een tussen muurtje in de woonkamer.
De grootte van de ramen bepaalde de richting van de balken van de verdiepingsvloer. Bij de huizen met de grote ramen lagen de balken van zijmuur naar zijmuur. Bij de huizen met de kleine ramen lagen de balken van de voorgevel naar de achtergevel.
Op het moment dat de stormvloed de huizen bereikte spoelde het water van voor naar achteren door de huizen met de grote ramen. Bij de huizen met de kleine ramen gebeurde dat ook, echter daarbij sloeg het muurtje tussen de kleine ramen weg en daarmee was ook het draagvlak voor de balken van de verdiepingsvloer in de voorgevel verdwenen en stortte het huizen in met als gevolg dat de gevluchte bewoners op de boven verdieping omkwamen in het kolkende water.
Als bouwkundige realiseerde ik me dat de keuze voor een bouwmethode het verschil kan betekenen tussen leven en dood.
Doorbraak Binnendijk
Verhaal nr: 452Een herinnering van Henk Lindhout aan Sint Maartensdijk
Toegevoegd op 2009-09-27 08:08:38
Op deze plek kwamen mijn oma Maartje Hendrikse-de Haan, mijn tante Neeltje Maria Wielaard geb. Hendrikse met haar zoontje Adriaan Wielaard en mijn oom van 16 jaar Martinus Hendrikse om het leven. Later stond in de krant bijgaande foto en begeleidende tekst.
Het noodlot kwam van rechts
Verhaal nr: 451Een herinnering van Kees Osseweijer aan Willempje Verkerke-Osseweijer
Toegevoegd op 2009-09-20 09:43:57
Tante Wil was de oudste zus van mijn vader en ze was met haar man en dochtertjes hun huis ontvlucht. Na 1 kilometer in de vliegende storm op de binnendijk, kwam hun noodlot van rechts: een watergolf door de gebroken zeedijk sleurde hen mee de Bommelse polder in. Weken later werd hun stoffelijk overschot door mijn vader en zijn broer Jan in een poldersloot gevonden. Inmiddels wisten ze, dat je moest letten op zwermen meeuwen...
Verkeerde keus?
Verhaal nr: 450Een herinnering van Kees Osseweijer aan Jannetje Dina Verkerke
Toegevoegd op 2009-09-20 09:35:22
Mijn nichtje Jannie was nog maar een baby en ze zou niet verdronken zijn, als haar ouders thuis gebleven waren. Maar wie kon de omvang van de ramp inschatten, die nacht? Of misschien had mijn tante Wil haar in een houten kistje moeten leggen (Film 'De Storm') in plaats van in de kinderwagen...