Alle herinneringen, omgekeerd chronologisch gesorteerd
10 herinneringen per paginaGa naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Ga naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Ter nagedachtenis aan mijn opa.
Verhaal nr: 464Een herinnering van Carin van IJsselmuide-Bruijns (dochter van Wilma Rampart) aan Laurentius Marinus Cornelis Rampart
Toegevoegd op 2010-01-12 09:27:38
.
De vorige Katie
Verhaal nr: 463Een herinnering van Katie van der Maale - Maliepaard aan Kaatje Maria Maliepaard
Toegevoegd op 2009-11-26 19:25:03
Ik ben in 1959 geboren en kan dus geen herinneringen aan de ramp hebben. Van ons gezin, wat voor de ramp uit mijn vader en moeder en 3 kinderen bestond, zijn met de ramp 2 kinderen verdronken. Ik ben vernoemd naar mijn zusje Katie die verdronken is. In 1955 is er in ons gezin ook een jongen geboren, die is vernoemd naar mijn broertje Jan die verdronken is. Katie was het tweede kind uit het gezin Maliepaard–van Noord. Het gezin woonde in 1953 in de woning Zuiddijk 37 te Oude Tonge. De woning stond op de dijk. In de nacht van 1 februari is mijn vader gaan kijken of hij hulp moest bieden bij mijn opa en oma. Zij woonden op Zuiddijk 48, ongeveer 100 meter verder, maar wel onder aan de dijk. Wellicht is zijn gedachte geweest dat de oude mensen gevaar liepen en dat zijn eigen woning hoger en dus veiliger lag. De angst van mijn moeder die met haar 3 kinderen in haar eigen woning was achter gebleven werd uiteraard steeds groter. Mede op aanraden van anderen is zij met haar 3 kinderen gevlucht naar het huis van de overburen. Deze vlucht is het gezin fataal geworden. Een gedeelte van die woning is door het water weggeslagen. Katie en haar broertje Jan zijn hierbij meegesleurd en allebei verdronken. Mijn moeder heeft dit vlak voor haar ogen zien gebeuren. Met haar jongste kind in haar armen is zij de volgende morgen van het stukje zolder gehaald wat niet was weggeslagen. Die dag, 1 februari 1953, was niet alleen de sterfdag van haar 2 kinderen maar ook de dag dat zij 33 jaar werd. Haar eigen woning, Zuiddijk 37, is die nacht gespaard gebleven en staat er tot op de dag van vandaag nog. Katie is 21 februari 1953 begraven in het massagraf te Oude Tonge. Zij is 4 jaar oud geworden. Haar broertje Jan is daar 13 maart 1953 begraven. Hij is 7 jaar oud geworden. Omdat er na mijn geboorte weer een “Katie” in ons gezin was werd daarna mijn verdronken zusje “de vorige Katie” genoemd.
De vorige Jan
Verhaal nr: 462Een herinnering van Jan Maliepaard aan Jan Gerrit Maliepaard
Toegevoegd op 2009-11-26 19:03:11
Ik ben in 1955 geboren en kan dus geen herinneringen aan de ramp hebben. Van ons gezin, wat voor de ramp uit mijn vader en moeder en 3 kinderen bestond, zijn met de ramp 2 kinderen verdronken. Ik ben vernoemd naar mijn broertje Jan die verdronken is. Later is er in ons gezin ook nog een meisje geboren, dat is vernoemd naar mijn zusje Katie die verdronken is. Jan was het oudste kind uit het gezin Maliepaard - van Noord. Het gezin woonde in 1953 in de woning zuiddijk 37 te Oude Tonge. De woning staat op de dijk. In de nacht van 1 februari is mijn vader gaan kijken of hij hulp moest bieden bij opa en oma. Zij woonden op zuiddijk 48, ongeveer 100 meter verder, maar wel onder aan de dijk. Wellicht is zijn gedachte geweest dat de oude mensen gevaar liepen en dat zijn eigen woning hoger en dus veiliger lag. De angst van mijn moeder die met haar 3 kinderen in haar eigen woning was achter gebleven werd uiteraard steeds groter. Mede op aanraden van anderen is zij met haar 3 kinderen gevlucht naar het huis van de overburen. Deze vlucht is het gezin fataal geworden. Een gedeelte van die woning is door het water weggeslagen. Jan en zijn zusje Katie zijn hierbij meegesleurd en allebei verdronken. Mijn moeder heeft dit vlak voor haar ogen zien gebeuren. Met haar jongste kind in haar armen is zij de volgende morgen van het stukje zolder gehaald wat niet was weggeslagen. Die dag, 1 februari 1953, was niet alleen de sterfdag van haar 2 kinderen maar ook de dag dat zij 33 jaar werd. Haar eigen woning, zuiddijk 37, is die nacht gespaard gebleven en staat er tot op de dag van vandaag nog. Jan is 13 maart 1953 begraven in het massagraf te Oude Tonge. Hij is 7 jaar oud geworden. Zijn zusje Katie is daar 21 februari 1953 begraven. Zij is 4 jaar oud geworden. Omdat er na mijn geboorte weer een “Jan “ in ons gezin was werd mijn verdronken broertje “de vorige Jan” genoemd.
Een aardige man.
Verhaal nr: 461Een herinnering van Johan Boucherie aan Petrus Martinus van Beers
Toegevoegd op 2009-11-23 19:39:01
Mijn oudoom Petrus Martinus van Beers had een klein kapperszaakje in het oude centrum van Vlissingen.
Hij was een aimabele man, nooit getrouwd en als kind werd ik er geknipt. Dat was spannend want er lagen bladen die we thuis niet lazen zoals de "Lach", de "Katholieke Illustratie" enz. In de volksmond werd mijn oom ome "Pik" genoemd. Door een doorbraak bij de bomvrije toren liep het oude centrum van Vlissingen onder water.
Mijn oom verdronk in bed.Hij was een van de drie Vlissingse slachtoffers van de watersnoodramp.
Johannes Everhardus Willemsen
Verhaal nr: 460Een herinnering van H. van Cruninghe aan Johannes Everardus Willemsen
Toegevoegd op 2009-11-14 15:09:04
Johannes Everhardus Willemsen, geboren te Didam op 5 september 1932 maakte deel uit van de 104e Commando compagnie van het Korps Commando Troepen, gelegerd te Roosendaal. Tijdens de watersnoodramp op 1 februari 1953 werd deze compagnie als één van de eerste ingezet in het rampgebied om aldaar elke hulp te bieden die wenselijk was. Zo ook in Fijnaart. Tijdens een poging van Willemsen om mensenlevens te redden brak een dijk door. Willemsen verdween in de golven en werd als vermist opgegeven. Tot hij werd gevonden hebben zijn kameraden, zover als mogelijk, dagelijks naar hem gezocht. Op 4 maart 1953 werd hij in de omgeving van Fijnaart teruggevonden. Op 7 maart werd hij in Didam met militaire eer begraven. Zijn eigen leven opofferen om dat van een medemens te redden, was een daad van grote heldhaftigheid. Daarom zal zijn naam steeds met ere worden genoemd door zijn oude maats van de 104e Commando compagnie en door al zijn vrienden.
Heel lief oud tantetje.
Verhaal nr: 459Een herinnering van Gerrit van den Boogert aan Neeltje Munters
Toegevoegd op 2009-10-28 11:21:57
Ik heb ze gekend als een heel lief oud tantetje, tijdens de ramp was ik 10 jaar, daarvoor kwam ik veel bij haar, ze was een zus van mijn overgrootmoeder en woonde in bij mijn grootouders. Ik geef familieoverzicht: Mijn overgrootmoeder was Burgje Munters dochter van Jacob Munters en Adriana van Loveren, Burgje Munters trouwde met Leendert van Es, daarvan een dochter Adriana (mijn grootmoeder) trouwde met Adrianus de Been, de dochter Burgje de Been trouwde met mijn vader Jan van den Boogert.
De boerderij waar zij woonden bleef achter aan Matheus Munters en Neeltje Munters beiden ongehuwd overleden, mijn grootouders zijn in gaan wonen dus bij tante Neeltje.
Veel heb ik op haar schoot gezeten en leerde ze mij Psalmversjes. Er is vanuit gegaan dat ze verdronken is op 1 febr. doch dat is niet zo, zij is n.l. overleden op 3 febr. ze kon het allemaal niet meer aan en riep steeds maar wat gebeurt er toch allemaal, verder de reden dat ze op het massagraf is begraven komt doordat het kerkhof onder water stond en dit de enige uitweg was.
Gerrit van den Boogert
Mijn tante, mijn oom en mijn neven.
Verhaal nr: 458Een herinnering van Josien Vijfhuizen aan Jozina Pieternella van Erkel-de Munck
Toegevoegd op 2009-10-16 15:01:37
Door alle jaren heen speelt dit een rol in mijn leven. Sinds het museum is mij het een en ander duidelijk geworden. Mischien weet ik er nu meer van dan mijn moeder(zus van Josina van Erkel de Munck). Mijn tante verdronk met haar 4 kinderen en haar man. Hoe overleven haar familieleden dat drama van toen? KOMT NOG FOTO BIJ
Warme herinnering.
Verhaal nr: 457Een herinnering van Hennie (Hendrika) Quaedvlieg-Bogers aan Hendrika Bogers-Buscop
Toegevoegd op 2009-10-11 12:54:14
Oma liep altijd in zwarte kleren, met een grijze schort er over. Het was voor mij een feest om er te zijn. Ben heel trots, dat ik naar haar ben vernoemd, al is mijn roepnaam Hennie. Mijn man noemt me nog wel eens Hendrika of Driekske. Verdere verloop van het verhaal: zie opa Johannes Adrianus Bogers.
Warme herinnering
Verhaal nr: 456Een herinnering van Hennie (Hendrika) Quaedvlieg-Bogers aan Johannes Adrianus Bogers
Toegevoegd op 2009-10-11 12:03:56
Dit is een van de weinige foto's die zijn overgebleven van voor de ramp.
Een warme herinnering.
Verhaal nr: 455Een herinnering van Hennie (Hendrika) Quaedvlieg-Bogers aan Johannes Adrianus Bogers
Toegevoegd op 2009-10-10 13:00:38
Opa en oma woonde in de Julianastraat 54 te Oude Tonge. Het waren hardwerkende mensen, zoals velen in die tijd, met een groot gezin. Ik ging met mijn ouders, Jo Bogers en Mia Bogers Cuypers, vanuit Eindhoven waar we woonden, wel een paar keer per jaar naar hun toe. Als mijn moeder dan s'morgens de luiers ophing zei mijn oma op z'n goerees, "kiek nouw ze heeft de was gesloan". Bij hun ging alles uit een grote pan, zoals gehaktballetjes met jus.(die waren heerlijk). Het was een klein huisje, met een kachel in de kamer midden tegen de muur. De pijp die naar boven ging, alwaar een luikje was, waardoor de warmte na boven ging, daar was een klein kamertje, en daar sliepen wij op het stro. Naast opa en oma woonde de fam. Kik. Doris trouwde met Tante Bep, de zus van mijn vader. Die zijn een bakkerij begonnen in Stellendam en later in Brouwershaven met zoon Hans. Tante Bep is helaas enkele jaren geleden overleden, zij was het laaste kind van opa en oma dat is overleden. Oom Doris woont nog in Brouwershaven. Ik speelde ook veel met mijn neef Henk Knöps, hij woont ook in Oude Tonge. Zijn moeder was Anna een zus van mijn vader. Zo zie je ook dat de wereld klein is. Mijn man en ik proberen ieder jaar naar Zeeland te komen, want hier liggen ook mijn roots al ben ik er niet geboren. Dan worden er familiebezoeken afgelegd, bij oom Doris, Hans en Ellen, en bij Henk en Tineke. Altijd is het weer als thuiskomen. Maar het ongelofelijke is dat een paar dagen na de ramp, iedereen weet hoe verwoestend die storm was, heeft een buurmeisje een vaasje gevonden en twee koffie kommetjes. Het vaasje is nog heel, een enkele barst zit erin. Dit staat bij ons in de huiskamer. Met nog enkele foto's zijn dat enigste tastbare herinneringen. IK ZAL ZE NOOIT VERGETEN. Hennie (Hendrika)Quaedvlieg-Bogers.