Alle herinneringen, omgekeerd chronologisch gesorteerd
10 herinneringen per pagina
Ga naar personen lijstJe bent
niet ingelogged (
login)
De rampnacht in Veere
Verhaal nr: 446
Een herinnering van kees m.c. mol aan Veere
Toegevoegd op 2009-09-08 21:46:23
Ik was 10 jaar oud en we woonden in het huis Antwerpen aan de kaai 79 in Veere. Mijn vader was districtshoofd van de Polder Walcheren en hij had 's middags voor de ramp de voordeur laten barricaderen met planken en zandzakken omdat hij net als de vorige schrijver verwachtte dat er nog erg veel water zou komen. Na het waarschuwen van de gemeente dat ze de vloedplanken bij de Kapellestraat en de markt moesten plaatsen was hij vertrokken met de kantonniers Kees Wondergem en Jo Pouwer om de dijken te bewaken.
Zijn grootste zorg ging uit naar de plek waar nu het monument naast haven Oostwatering staat. Dat was namelijk de plek (sluitgat) waar de dijk in 1945 gedicht was. Een dergelijk sluitgat is meestal de zwakste schakel en dat klopte ook. De dijk bezweek daar en in allerijl werden de boeren e.a. vrijwilligers uit de omgeving opgetrommeld om met alle middelen zand/klei etc. in het gat te brengen. Ondanks dat het zondag was kwam iedereen, geronseld door burgemeester de Kam van Vrouwenpolder en door de dominee waarvan ik de naam niet meer weet te hulp. 36 uur later was het gat weliswaar provisorisch weer dicht. Een geweldig staaltje van eensgezindheid waar mijn vader nog vaak met trots over heeft verteld. Er was ook een gat geslagen in de dijk van de Oranjepolder ( waar nu het Zilveren schor ligt). De dijkdichting kwam daar wat later aan de beurt.
Intussen zaten mijn moeder, zus Ineke en ik thuis. De voordeur was redelijk dicht maar je wilt niet weten hoeveel water er door een brievenbus kan stromen. We hebben de hele nacht het water door de gang van voor naar achterdeur geveegd. De huizen aan de kaai hebben een aflopende gang met hoge dorpels naar de kamers en we zijn erin geslaagd om het water uit de kamers te houden. De kelder stond wel vol en de wijn en wekflessen voorraad bleef zonder etiket dobberen. Wat mij nog het meest is bijgebleven van die rampnacht was de hoogte van de vloed. Het was alsof we in een aquarium zaten, het water stond dik boven de vensterbanken en klotste tegen de ramen en de grootste angst was dat de olievaten die van de overkant van de kaai aan kwamen drijven door de ruiten zouden gaan. Waarschijnlijk is het doorbreken van de vloedplanken in de Kapellestraat waardoor er een sterke onderstroom ontstond die de vaten meezoog de redding van diverse huizen aan de kaai geweest. De hoekhuizen waren de volgende ochtend grotendeels vernield. Het voetbalveld (nu Oranjeplein) lag vol met wrakhout, kasten, dode dieren etc. een grote ravage. Wat ook veel indruk maakte waren de roepingen van allerlei goederen aan de overkant van de kaai bij het bastion. Ik was 10 maar alles staat in mijn geheugen gegrift. Het was voor zo'n jochie een heel erg spannend avontuur.
Het gezin Bolle
Verhaal nr: 445
Een herinnering van Rinus Deurloo aan Marinus Leendert Bolle
Toegevoegd op 2009-08-30 14:23:59
Schuin tegenover ons woonde het gezin Bolle. Tijdens de rampdag vlak voor het donker was ik op het platte dak geklommen om alles te overzien. Toen zag ik de grauwe lucht en golven richting overkant waar "het padje" was. Bij de familie Bolle, een jong gezin, was het dak van het huis afgeslagen en de golven kwamen steeds hoger over hun zolder rollen. Eerst zag ik hoe moeder en daarna enkele kinderen van het dak werden meegesleurd in het donker golvende water. Ook Lena 16 jaar uit mijn klas (en catechesatie onder Bij de Vaate)waaide van het dak. Naar mijn overtuiging heeft Vader Bolle met het jongste kind van 2 jaar op de arm zich achter zijn gezin laten meegaan in de golven. Een op het netvlies geschreven gebeuren tijdens de Ramp '53
Schoolvriend
Verhaal nr: 444
Een herinnering van Rinus Deurloo aan Stoffel Jacob van der Wekken
Toegevoegd op 2009-08-30 14:00:49
Stoffel was mijn schoolvriend, samen in de bank op de eerste rij bij meester BijdeVaate. Stoffel had een gul en zachtaardig karakter. Mijn herinneringen zijn warm als ik daaraan terugdenk.
Watersnood 1953
Verhaal nr: 443
Een herinnering van Frans Leijnse aan Vlissingen
Toegevoegd op 2009-08-21 19:06:16
Wij woonden in de Slijkstraat in Vlissingen ik was 4 jaar en ik dreef in mijn bedje rond in de slaapkamer.
Toen mijn ouders mij uit bed haalde en ons naar de buurvrouw boven brachten waar het heel donker was stond er een kaarsje op tafel met mijn ouders en buurvrouw aan tafel ik lag met mijn zusje in het grote bed van de buren. We waren erg bang.
De volgende dag zijn we op gehaald en werden wij in een roeiboot gezet en werden wij op Bellamypark afgezet, er zaten meer mensen in het bootje meer weet ik niet meer.
Mijn tante
Verhaal nr: 442
Een herinnering van Kintje Kooistra aan Kintje Simons-Dijkstra
Toegevoegd op 2009-08-05 20:50:22
Helaas heb ik mijn tante Kintje nooit gekend, maar zo soms denk ik aan haar, en hoe ze met haar 4 kinderen aan haar einde is gekomen.
Ze was de oudste zus van mijn moeder, en volgens mijn moeder lijk ik ook op haar.
Haar man man Stan Simons heeft de ramp overleefd, en is een aantal jaren geleden ook overleden.
Voor dat het water kwam
Verhaal nr: 441
Een herinnering van Kees van der Horst aan Veere
Toegevoegd op 2009-07-29 14:19:54
s'Middags, 31-01-1953 ik was toen 13 jaar oud, stonden wij op het hoofd achter de campveerse toren naar de opkomende vloed te kijken en verbaasden wij ons dat het water zo hoog kwam.
Nadat het tij zakte gingen wij naar huis om s'-avonds om acht uur naar de kade te gaan.
Het zou dan laag tij moeten zijn maar het water stond nog boven de steentjes in de spuikom.
Ik spoedde mij naar huis en vertelde mijn vader wat ik gezien had.
Het was namelijk zo, dat er nog zes uur vloed moest komen en dan konden wij wel voorstellen wat er dan zou kunnen gebeuren.
In de nacht om ongeveer twee uur werd er aan de deur gebeld, de havenmeester stond aan de deur en verzocht mijn vader alle spullen naar boven te brengen.
Een half uur later hoorde wij boven de storm uit een hevig geraas en kwam het water met donderend geweld de Wagenaarstraat door.
Het water kwam spoedig naar binnen en stond na het zakken van het tij 1,5 meter hoog.
Op zondagmiddag kwam het water wederom in huis, maar niet meer zo hoog.
Er waren aan de kaai veel woningen ingezakt door het stromen van het water. In huis was het grote bende slik.
Mijn vader is zondagmiddag met andere veerse mannen naar noord-beveland vervoerd om zandzakken te vullen.
De twee personen die verdronken zijn woonden iets verder in de straat.
Dit is mij herinnering van de ramp die bij ons wel schade veroorzaakte maar geen verdere levens koste.
mijn opa
Verhaal nr: 440
Een herinnering van Elisabeth Vermeulen aan Oude Tonge
Toegevoegd op 2009-07-25 00:57:53
Mijn opa heet Adriaan Krouwer en was geboren te Oude Tonge, ik heb van mijn moeder zaliger vernomen dat mijn opa's neef zijn vrouw en 4 kinderen op 1/2/53 te Oude Tonge verdronken zijn.
Paulina Pieternella Sandee-Heijnsdijk
Verhaal nr: 439
Een herinnering van H. van Cruninghe aan Paulina Pieternella Sandee-Heijnsdijk
Toegevoegd op 2009-07-12 08:38:52
Dijkdoorbraken bij Ellewoutsdijk en
Oudelande lieten het zuidelijk deel van de Zak van Zuid-Beveland en de dorpen Ellewoutsdijk, Oudelande
en Baarland ten prooi vallen aan het water. In Oudelande verdronken drie oude mensen: Jan de Jager, Johannes Mol en zijn vrouw Cornelia Adriana Mol Janssens. In Ellewoutsdijk stuurden Jan Sandee
en Paulina Pieternella Sandee-Heijnsdijk hun twee
oudste kinderen op de fiets naar Ovezande, zodra ze het water zagen komen. Zelf wilden ze eerst nog even
de koeien, die op stal stonden, lossnijden, zodat de beesten de kans kregen zichzelf te redden. Het werd hen fataal. Het echtpaar kwam om samen met hun jongste kind, de kleine Maatje, die nog veel te
jong was om te fietsen. Zoals van zoveel slachtoffers van de Watersnoodramp, kon het lot van de Zuid-Bevelanders pas veel later definitief worden vastgesteld.
Het duurde maanden voordat hun lichamen werden gevonden. (tekst: Mieke van der Jagt)
Deze slachtoffers zijn begraven in Nieuwdorp.
Maatje Sandee
Verhaal nr: 438
Een herinnering van H. van Cruninghe aan Maatje Sandee
Toegevoegd op 2009-07-12 08:38:03
Dijkdoorbraken bij Ellewoutsdijk en
Oudelande lieten het zuidelijk deel van de Zak van Zuid-Beveland en de dorpen Ellewoutsdijk, Oudelande
en Baarland ten prooi vallen aan het water. In Oudelande verdronken drie oude mensen: Jan de Jager, Johannes Mol en zijn vrouw Cornelia Adriana Mol Janssens. In Ellewoutsdijk stuurden Jan Sandee
en Paulina Pieternella Sandee-Heijnsdijk hun twee
oudste kinderen op de fiets naar Ovezande, zodra ze het water zagen komen. Zelf wilden ze eerst nog even
de koeien, die op stal stonden, lossnijden, zodat de beesten de kans kregen zichzelf te redden. Het werd hen fataal. Het echtpaar kwam om samen met hun jongste kind, de kleine Maatje, die nog veel te
jong was om te fietsen. Zoals van zoveel slachtoffers van de Watersnoodramp, kon het lot van de Zuid-Bevelanders pas veel later definitief worden vastgesteld.
Het duurde maanden voordat hun lichamen werden gevonden. (tekst: Mieke van der Jagt)
Deze slachtoffers zijn begraven in Nieuwdorp.
Jan Sandee
Verhaal nr: 437
Een herinnering van H. van Cruninghe aan Jan Sandee
Toegevoegd op 2009-07-12 08:37:23
Dijkdoorbraken bij Ellewoutsdijk en
Oudelande lieten het zuidelijk deel van de Zak van Zuid-Beveland en de dorpen Ellewoutsdijk, Oudelande
en Baarland ten prooi vallen aan het water. In Oudelande verdronken drie oude mensen: Jan de Jager, Johannes Mol en zijn vrouw Cornelia Adriana Mol Janssens. In Ellewoutsdijk stuurden Jan Sandee
en Paulina Pieternella Sandee-Heijnsdijk hun twee
oudste kinderen op de fiets naar Ovezande, zodra ze het water zagen komen. Zelf wilden ze eerst nog even
de koeien, die op stal stonden, lossnijden, zodat de beesten de kans kregen zichzelf te redden. Het werd hen fataal. Het echtpaar kwam om samen met hun jongste kind, de kleine Maatje, die nog veel te
jong was om te fietsen. Zoals van zoveel slachtoffers van de Watersnoodramp, kon het lot van de Zuid-Bevelanders pas veel later definitief worden vastgesteld.
Het duurde maanden voordat hun lichamen werden gevonden. (tekst: Mieke van der Jagt)
Deze slachtoffers zijn begraven in Nieuwdorp.