Alle herinneringen, omgekeerd chronologisch gesorteerd
10 herinneringen per paginaGa naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Ga naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Gered
Verhaal nr: 454Een herinnering van Henk Lindhout aan Ooltgensplaat
Toegevoegd op 2009-10-01 18:20:51
Op de avond van de ramp waren het mijn vader en moeder die ongerust waren over de door de storm heen en weer schuddende woonwagen, waar ze in verband met mijn vaders werk woonden. Ze vroegen de buurvrouw of ze in haar huis de nacht konden doorbrengen. Twee ledikantjes - één voor mij en één voor mijn broer - werden naar de bovenverdieping van het aangrenzende huis gebracht. Mijn moeder vertelde dat ze zoals gewoonlijk op zaterdag het vlees voor de zondag had gebraden en ook die pan ging mee. De storm werd zo hevig dat ze besloten ook wat kleren uit de wagen te halen en mee naar de bovenverdieping te brengen. Ook de buurvrouw bracht wat spullen naar boven. Hoewel veel rustiger dan op andere plaatsen in Zeeland (zie mijn verhalen over de stavenisse polder) kwam ook hier het water. Bij vloed stond het zelfs tot aan de bovenste trede van de trap en klotste de meubelen tegen het plafond van de beneden verdieping. Bij eb - herinner ik me nog - stond mijn vader onder aan de trap te meten hoe hoog het water stond. Te hoog om weg te gaan! Een tweede nacht van angst en waken bij het hoge water volgde. Ik herinner me de kou die in mijn lijf drong en de sfeer van angst. Alleen gelaten in mijn bedje voelde ik hoe de angst van de volwassenen en een sfeer van vervloekt zijn in de atmosfeer hing. Voor mij toen 3,5 jaar moet het een “bijna dood ervaring” zijn geweest. De volgende dag werden we met een roeiboot uit het huis gehaald. De tocht naar de haven waar een groter schip op ons lag te wachten was kort. Met deze boot waar de kachel brandde en ik warme melk kreeg - wat ik niet lustte en daarna nooit meer heb gedronken – werden we naar een groter schip gebracht met stapelbedden. Dit schip bracht ons uiteindelijk in Rotterdam, waar we in de Ahoy’-hal ons eerste onderdak kregen. Wat mijn ouders op dat moment niet wisten is dat op dat zelfde moment mijn moeders zus met man en kind uit Stavenisse ook in die hal aanwezig waren. De eerste veilige omgeving na dit alles was het huis van en oom en tante in Rotterdam.
Het huis bleef staan
Verhaal nr: 453Een herinnering van Henk Lindhout aan Stavenisse
Toegevoegd op 2009-10-01 18:14:30
In februari 1953 woonden mijn oom Piet en tante Marie met hun oudste zoon aan de Kerkweg in Stavenisse. De storm van de eerste februari nacht was zo hevig dat ze besloten een veilig heenkomen te zoeken nu het nog kon.
In het midden van Stavenisse stond het gemeentehuis wat inmiddels open was om mensen uit de polder op te vangen. Wat hen deed beslissen naar deze veilige plek te gaan terwijl veel anderen in hun huis bleven is onduidelijk. Is het mijn tante geweest die iets voorvoelde?
Waarvoor ze vreesden gebeurde, in die nacht brak de Scheldsebuitendijk van de stavenisse polder. De watermassa bereikte de kerkweg en alle huizen aan de dijkkant van de weg werden verwoest, de bewoners die achtergebleven zijn in hun huizen verdronken. De huizen aan de oostkant van de weg bleven deels bewaard. Zo ook het huis van mijn oom en tante.
Zittend in de voorkamer van mijn oom Piet en Tante Marie had ik jaren later het zicht op de herstelde dijk in de verte. Er waren nooit nieuwe huizen gebouwd aan de overkant van de weg. Ook de lege plekken aan de oostkant van de weg herinnerden aan de ramp die zich hier had voltrokken. Mijn oom vertelde toen we weer eens in Zeeland op bezoek waren waarom hun huis wel was blijven staan bij de ramp en dat van vele anderen niet.
Hun huis had in de woonkamer een raam over de hele breedte en de huizen die door de waterkracht waren ingestort hadden twee kleinere ramen met een tussen muurtje in de woonkamer.
De grootte van de ramen bepaalde de richting van de balken van de verdiepingsvloer. Bij de huizen met de grote ramen lagen de balken van zijmuur naar zijmuur. Bij de huizen met de kleine ramen lagen de balken van de voorgevel naar de achtergevel.
Op het moment dat de stormvloed de huizen bereikte spoelde het water van voor naar achteren door de huizen met de grote ramen. Bij de huizen met de kleine ramen gebeurde dat ook, echter daarbij sloeg het muurtje tussen de kleine ramen weg en daarmee was ook het draagvlak voor de balken van de verdiepingsvloer in de voorgevel verdwenen en stortte het huizen in met als gevolg dat de gevluchte bewoners op de boven verdieping omkwamen in het kolkende water.
Als bouwkundige realiseerde ik me dat de keuze voor een bouwmethode het verschil kan betekenen tussen leven en dood.
Doorbraak Binnendijk
Verhaal nr: 452Een herinnering van Henk Lindhout aan Sint Maartensdijk
Toegevoegd op 2009-09-27 08:08:38
Op deze plek kwamen mijn oma Maartje Hendrikse-de Haan, mijn tante Neeltje Maria Wielaard geb. Hendrikse met haar zoontje Adriaan Wielaard en mijn oom van 16 jaar Martinus Hendrikse om het leven. Later stond in de krant bijgaande foto en begeleidende tekst.
Het noodlot kwam van rechts
Verhaal nr: 451Een herinnering van Kees Osseweijer aan Willempje Verkerke-Osseweijer
Toegevoegd op 2009-09-20 09:43:57
Tante Wil was de oudste zus van mijn vader en ze was met haar man en dochtertjes hun huis ontvlucht. Na 1 kilometer in de vliegende storm op de binnendijk, kwam hun noodlot van rechts: een watergolf door de gebroken zeedijk sleurde hen mee de Bommelse polder in. Weken later werd hun stoffelijk overschot door mijn vader en zijn broer Jan in een poldersloot gevonden. Inmiddels wisten ze, dat je moest letten op zwermen meeuwen...
Verkeerde keus?
Verhaal nr: 450Een herinnering van Kees Osseweijer aan Jannetje Dina Verkerke
Toegevoegd op 2009-09-20 09:35:22
Mijn nichtje Jannie was nog maar een baby en ze zou niet verdronken zijn, als haar ouders thuis gebleven waren. Maar wie kon de omvang van de ramp inschatten, die nacht? Of misschien had mijn tante Wil haar in een houten kistje moeten leggen (Film 'De Storm') in plaats van in de kinderwagen...
Als de dag van gisteren...
Verhaal nr: 449Een herinnering van Kees Osseweijer aan Dina Jannetje Verkerke
Toegevoegd op 2009-09-20 09:29:13
Op 1 februari ontvluchtten mijn oom Kees Verkerke, zijn vrouw Wil en hun dochtertjes Dinie en Jannie (de baby) hun huis op de dijk bij Den Bommel. Ze waren op weg naar ons huis, toen de zeedijk brak en het water hen van de dijk sleurde, de polder in. Alleen oom Kees zag kans aan land te komen en ons huis te bereiken.
vlucht
Verhaal nr: 448Een herinnering van Sarianne Jacoba van Hoeve aan Sint Philipsland
Toegevoegd op 2009-09-18 03:30:15
Gevlucht in de nacht van de ramp, op het gedeelte Anna Jacoba Polder (gemeente Sint Philipsland) samen met mijn ouders en zusje, op de leeftijd van 4 jaar. De boerderij van mijn vader was op Anna Jacoba Polder, vlak bij het veer naar Schouwen en Duiveland (veerpont )
jeugd
Verhaal nr: 447Een herinnering van Sarianne Jacoba van Hoeve aan Sint Philipsland
Toegevoegd op 2009-09-18 03:24:50
In de nacht van de ramp gevlucht met mijn ouders en zusje, voor de doorbraak van de dijken van Anna Jacoba Polder(gemeente Sint Philipsland)
De rampnacht in Veere
Verhaal nr: 446Een herinnering van kees m.c. mol aan Veere
Toegevoegd op 2009-09-08 21:46:23
Ik was 10 jaar oud en we woonden in het huis Antwerpen aan de kaai 79 in Veere. Mijn vader was districtshoofd van de Polder Walcheren en hij had 's middags voor de ramp de voordeur laten barricaderen met planken en zandzakken omdat hij net als de vorige schrijver verwachtte dat er nog erg veel water zou komen. Na het waarschuwen van de gemeente dat ze de vloedplanken bij de Kapellestraat en de markt moesten plaatsen was hij vertrokken met de kantonniers Kees Wondergem en Jo Pouwer om de dijken te bewaken. Zijn grootste zorg ging uit naar de plek waar nu het monument naast haven Oostwatering staat. Dat was namelijk de plek (sluitgat) waar de dijk in 1945 gedicht was. Een dergelijk sluitgat is meestal de zwakste schakel en dat klopte ook. De dijk bezweek daar en in allerijl werden de boeren e.a. vrijwilligers uit de omgeving opgetrommeld om met alle middelen zand/klei etc. in het gat te brengen. Ondanks dat het zondag was kwam iedereen, geronseld door burgemeester de Kam van Vrouwenpolder en door de dominee waarvan ik de naam niet meer weet te hulp. 36 uur later was het gat weliswaar provisorisch weer dicht. Een geweldig staaltje van eensgezindheid waar mijn vader nog vaak met trots over heeft verteld. Er was ook een gat geslagen in de dijk van de Oranjepolder ( waar nu het Zilveren schor ligt). De dijkdichting kwam daar wat later aan de beurt. Intussen zaten mijn moeder, zus Ineke en ik thuis. De voordeur was redelijk dicht maar je wilt niet weten hoeveel water er door een brievenbus kan stromen. We hebben de hele nacht het water door de gang van voor naar achterdeur geveegd. De huizen aan de kaai hebben een aflopende gang met hoge dorpels naar de kamers en we zijn erin geslaagd om het water uit de kamers te houden. De kelder stond wel vol en de wijn en wekflessen voorraad bleef zonder etiket dobberen. Wat mij nog het meest is bijgebleven van die rampnacht was de hoogte van de vloed. Het was alsof we in een aquarium zaten, het water stond dik boven de vensterbanken en klotste tegen de ramen en de grootste angst was dat de olievaten die van de overkant van de kaai aan kwamen drijven door de ruiten zouden gaan. Waarschijnlijk is het doorbreken van de vloedplanken in de Kapellestraat waardoor er een sterke onderstroom ontstond die de vaten meezoog de redding van diverse huizen aan de kaai geweest. De hoekhuizen waren de volgende ochtend grotendeels vernield. Het voetbalveld (nu Oranjeplein) lag vol met wrakhout, kasten, dode dieren etc. een grote ravage. Wat ook veel indruk maakte waren de roepingen van allerlei goederen aan de overkant van de kaai bij het bastion. Ik was 10 maar alles staat in mijn geheugen gegrift. Het was voor zo'n jochie een heel erg spannend avontuur.
Het gezin Bolle
Verhaal nr: 445Een herinnering van Rinus Deurloo aan Marinus Leendert Bolle
Toegevoegd op 2009-08-30 14:23:59
Schuin tegenover ons woonde het gezin Bolle. Tijdens de rampdag vlak voor het donker was ik op het platte dak geklommen om alles te overzien. Toen zag ik de grauwe lucht en golven richting overkant waar "het padje" was. Bij de familie Bolle, een jong gezin, was het dak van het huis afgeslagen en de golven kwamen steeds hoger over hun zolder rollen. Eerst zag ik hoe moeder en daarna enkele kinderen van het dak werden meegesleurd in het donker golvende water. Ook Lena 16 jaar uit mijn klas (en catechesatie onder Bij de Vaate)waaide van het dak. Naar mijn overtuiging heeft Vader Bolle met het jongste kind van 2 jaar op de arm zich achter zijn gezin laten meegaan in de golven. Een op het netvlies geschreven gebeuren tijdens de Ramp '53