Alle herinneringen, omgekeerd chronologisch gesorteerd
10 herinneringen per paginaGa naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Ga naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Mijn jeugdvriend
Verhaal nr: 424Een herinnering van Piet Vreeswijk aan Johannes Cornelis van Erkel
Toegevoegd op 2009-04-21 18:11:29
Johannes Cornelis (Hans) van Erkel was tot de ramp mijn jeugdvriend. Wij woonden beide aan de Battenoordsedijk, dicht bij Battenoord. Wij hadden een kleine boerderij en hij woonde in een arbeidershuis wat eigendom was van de boer van de boerderij Katendrecht.
Hij was de oudste uit een gezin van 4 kinderen. Zijn vader Frans van Erkel was boerenarbeider en zijn moeder Francina (Sien) de Munck was huisvrouw. Zijn oudste broertje was Cornelis (Kees) en daarna volgde Willem Jacob (Wim) en als jongste Adrianus (Adrie).
Wij waren altijd samen. Mede doordat er in de buurt geen andere kinderen waren. Vanaf heel jong speelden we met elkaar. We zaten ook samen op de lagere school in dezelfde klas en ook nog naast elkaar. We fietsten altijd samen naar huis.
We maakten in onze vrije tijd speurtochten door de polder en langs de buitendijk. Daar ontdekten we op onze manier geheimen in de natuur. We speurden bij laag water naar bot, nadat de botter zelf eerst langs het net had gelopen om zijn vangst op te halen. In de zomermaanden waren we in de vakantie veel te vinden aan de buitendijk.
Toen we wat ouder waren gingen we in onze vrije tijd bij de boeren werken om wat te verdienen. Na de lagere school gingen we beiden naar de ambachtsschool in Middelharnis, waar we de opleiding volgden voor machine bankwerker. Hans was een half jaar jonger dan ik. Hij was in december jarig en ik in april.
Op zaterdagavond waren we meestal bij elkaar. We gingen dan om de beurt naar elkaar toe. In de maand januari kwam hij steeds bij ons omdat ik een verwonding had aan mijn rechterbeen.
Op de zaterdagavond voor de ramp, 31 januari 1953, was Hans weer bij ons op bezoek. We hebben die avond samen met het damspel gespeeld en rond 10.00 uur ging Hans naar huis. We maakten de afspraak dat hij de volgende dag weer langs zou komen. Helaas heb ik hem nooit meer gezien. Hun gehele woning met al wat erbij hoorde is door de massale watervloed, die ontstond toen de dijk doorbrak tussen Hoek van Sint Jacob en Battenoord, van de dijk geveegd en het gehele gezin is verdronken.
Mijn moeder
Verhaal nr: 423Een herinnering van Teuntje de Haan aan Pieter de Haan
Toegevoegd op 2009-04-18 12:36:55
Herinnering aan de watersnood verteld door mijn moeder, Nieuwe Tonge, 1 februari 1953 Op de avond van 31 januari 1953 had papa brieven gepost in de brievenbus aan de Ring: “De pannen waaien van de daken, dit heb ik nog nooit meegemaakt”, zei hij bij thuiskomst; “het waait zó verschrikkelijk hard!”. We woonden tijdelijk in de pastorie van Nieuwe Tonge, daar had papa toestemming voor gekregen van het kerkbestuur. Hij was sinds 1952 gemeentearchitect van Oude en Nieuwe Tonge en er was op dat moment geen ander huis beschikbaar. De pastorie stond destijds leeg en toen we er in de zomer van 1952 kwamen, was er alleen gaslicht met kousjes, we hebben later met een elektriciteitsdraad van buitenaf stroom gekregen. Papa was toen we daar kwamen 32 en ik 31 jaar oud, Arnold werd die zomer in Nieuwe Tonge 5 en Teuntje (Tini) 3 jaar. Om 3 uur ’s nachts ging de bel: we sliepen vast, het was niet zo’n harde bel en het duurde even voor het geluid tot ons doordrong; papa ging naar beneden en toen hij terugkwam zei hij: “Er is gevaar voor de dijken, we moeten naar Battenoord om zandzakken te zetten.” Hij vertrok in de storm en ik keek hem na over de Ring tot ik hem niet meer zag: hij droeg een alpinopetje, lieslaarzen en zijn lange leren jas. Dat beeld blijft me altijd bij; dat is het laatste wat ik van hem gezien heb.
Telegram dat hij is gevonden
Verhaal nr: 422Een herinnering van Teuntje de Haan aan Pieter de Haan
Toegevoegd op 2009-04-18 12:24:06
Mijn moeder vertelde:
Papa is pas in april gevonden. Hij is door van Hofwegen geïdentificeerd en ik heb hem niet meer kunnen zien. Burgemeester van Dijk van Oude Tonge en burgemeester van Hofwegen van Nieuwe Tonge waren bij de begrafenis. In de volgepakte kleine voorkamer bij opa en oma zat ik tussen twee burgemeesters; de loden kist bleef in de auto. De kinderen, Arnold en jij, zijn er niet bij geweest. We vonden jullie te klein. Van Hofwegen heeft gesproken. Papa's broer oom Arnold sprak namens de familie en vertelde dat hij Piet nooit vergeten zou.
Telegram aan vrienden van mijn ouders
Bekendmaking van overlijden
Verhaal nr: 421Een herinnering van Teuntje de Haan aan Pieter de Haan
Toegevoegd op 2009-04-18 12:10:56
Mijn vader was enkele weken na de ramp nog niet gevonden. Na ontvangst van de brief van burgemeester van Hofwegen, besloot mijn moeder toch een officiëel overlijdensbericht te verzenden.
De verzonden rouwkaart
Brief van burgemeester van Hofwegen
Verhaal nr: 420Een herinnering van Teuntje de Haan aan Pieter de Haan
Toegevoegd op 2009-04-17 22:36:08
Later in februari ontving mijn moeder van burgemeester van Hofwegen deze brief op ons evacueeradres.
Brief met tranen
Momenten met mijn vader
Verhaal nr: 419Een herinnering van Teuntje de Haan aan Pieter de Haan
Toegevoegd op 2009-04-17 22:06:33
Toen ik wakker werd op 1 februari 1953, was papa al vertrokken. Hij was lid van de vrijwillige brandweer en werd 's nachts uit z'n bed gelicht om te helpen met reddingswerk in Battenoord. Hij heeft het niet overleefd.*
Hij was zo trots op zijn aanstelling, vanaf januari 1952, als gemeentearchitect van Oude- en Nieuwe Tonge. Toen hij begon was hij in pension in Nieuwe Tonge en woonden wij (mama, mijn broertje Arnold en ik), nog in Andelst in de Betuwe. Tot papa toestemming kreeg om met zijn gezin tijdelijk de al langere tijd leegstaande pastorie van Nieuwe Tonge te betrekken. We woonden er nog geen jaar toen de ramp kwam...
Ik was drie jaar en heb slechts enkele herinneringen aan mijn vader, allemaal uit de tijd dat we in Nieuwe Tonge woonden:
- Het is zomer en hij tilt tegels voor ons op in de tuin, om te laten zien dat er mieren onder wonen die eitjes op hun rug dragen.
- Hij houdt me vast zodat ik op Nero's rug paardje kan rijden (Nero was onze zwarte setter).
- Hij is op jacht geweest en is eend aan het plukken; ik zit met bungelende beentjes ernaast op het aanrecht in de bijkeuken en we zingen samen uit volle borst liedjes.
- Hij stampt op het ijs om te kijken of het sterk genoeg is. Ik zie zijn rug terwijl hij ons op het sleetje over het ijs van de Ring trekt, met om z'n nek een witte shawl. Arnold en ik hebben ook zo'n shawl om, door mama gebreid van schapenwol.
- 's Morgens spelen glijbaantje met hem in het grote bed van onze ouders.
Mijn vader is lang vermist geweest en is in april 1953 gevonden en in Bleskensgraaf, waar hij opgroeide, begraven. Ik heb hem erg gemist.
* Zie hoofdstuk 'Fataal advies in Battenoord' blz. 99 in het boek 'De Ramp - een reconstructie' van Kees Slager.
Na de watersnood samengestelde gezinsfoto
matrassen
Verhaal nr: 418Een herinnering van Marleen Turner aan Jacomina Jannetje Wandel-Nederhand
Toegevoegd op 2009-04-01 14:48:14
Mijn moeder herinnert zich dat opoe Wandel door haar kinderen naar de zolder was gebracht zodat het water haar niet kon bereiken. Ze werd later levenloos aangetroffen bovenop een grote stapel matrassen waarop zij neergelegd was door haar kinderen om haar redding af te wachten. De zolder helaas brak los van het huis, dreef weg en toen vond men haar op al die matrassen. De zolder was naar de overkant van de (provinciale) weg gedreven.
vervroegd verjaardag vieren van moeder
Verhaal nr: 417Een herinnering van Marleen Turner aan Leendert Wandel
Toegevoegd op 2009-04-01 14:38:13
Dit verhaal heb ik opgetekend uit de mond van mijn moeder. Ome Leen en zijn vrouw tante Dien (Wandel-Corstanje, Dingena) besloten om de verjaardag van moeder (Jacomina Jannetje Wandel-Nederhand) eerder te vieren omdat er op de verjaardag zelf werk aan de (wegenbouw)-winkel was in Velp-Gld. Zij reisden af per auto vanuit Oosterbeek naar Nieuwerkerk en zijn nooit weergekeerd.....
De moeder van mijn moeder (oma uit Velp dus) zou ook meegereden zijn, maar zij voelde zich niet lekker en bleef thuis.
opoe Wandel
Verhaal nr: 416Een herinnering van Marleen Turner aan Jacomina Jannetje Wandel-Nederhand
Toegevoegd op 2009-03-27 21:41:16
Dierbare herinneringen aan de logeerpartijen met mijn moeder in het huis met de bedsteden bij opoe in Nieuwerkerk. De bedsteedeuren gingen dicht bij het slapengaan en dan was het donker, alleen een beetje licht door een uitgesneden hartvorm gaf wat troost. Opoe droeg klederdracht. De familie moest om mij lachen, want ik las hen voor uit een boek dat ik op de kop hield, ik was pas 3 jaar oud (geb. 1949) en kon nog niet lezen. Ik droeg een zonnebril en zat op een stoof en las voor. Mijn oma (opoe's dochter) was op een dag heel erg verdrietig en streng tegen mij. Ik moest absoluut mijn mond houden, de radio stond de hele dag aan en oma en mijn familie leefden in een enorme angst om hun familie in Zeeland. Later bleek dat er 11 naaste familieleden waren verdronken. Mijn moeder is nu 85 en heeft zeer recentelijk aan mij verteld dat oma nooit over haar verdriet is heengekomen.
Brief van Laurien Hoogerland
Verhaal nr: 415Een herinnering van Coba Schiettekatte-de Bil aan Laurina Hoogerland
Toegevoegd op 2009-03-24 22:51:00
Dit is een briefje van Laurien Hoogerland uit de Weststraat. Ik woonde toen bijna naast haar, zij schreef dit aan me toen ik logeerde bij mijn oom en tante in Medemblik. Zondagsmiddags waren we vaak bij elkaar om te spelen. Helaas is ze ook verdronken. Het briefje is geschreven ca. 1946 -1947. Ik bewaar het nog steeds.
