Alle herinneringen, omgekeerd chronologisch gesorteerd
10 herinneringen per paginaGa naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Ga naar personen lijst
Je bent niet ingelogged (login)
Oom kees
Verhaal nr: 396Een herinnering van Cees C.Legemate aan Kornelis van Strien
Toegevoegd op 2009-02-28 08:57:34
Herinneringen aan C van Strien. Door C. Legemate.
Cornelis van Strien was getrouwd met Tannetje Legemaate. Oom Kees woonde op Kapelle bij Nieuwerkerk, tante Tan in de Brasweg te Kerkwerve en kwam uit een gezin van 13 kinderen. Ze hadden elkaar leren kennen op een zendingsdag. Dat was voor jongelui ideaal om elkaar te ontmoeten. Dit was dikwijls een samenkomst in het bos of open veld in Schuddebeurs. Ze trouwden en gingen wonen in een huis bij het “diepe gat” in Ouwerkerk. Ze kregen daar 3 kinderen en verhuisden naar de boerderij van zijn vader. Deze had hulp nodig want zijn vrouw was overleden. Nu woonden ze in de Loensweg waar ook de jongste zoon Jan is geboren. Ze hadden een één-paards bedrijf en door wat werken bij een ander verdienden ze zo de kost. Als jongen ben ik er meerdere keren geweest. Ook reed ik wel mee als oom Kees met paard en wagen naar de stad met suikerbieten reed in de oorlog. De tram was dan op Kapelle voor suikerbieten dicht. Even na de oorlog is grootmoeder omoe Legemate in Papendrecht overleden. Zij is uit ons huis in Zierikzee begraven op Kerkwerve, we reden op koninginnedag 31 aug met koetsjes over de oude haven waar ze aan het boegspriet lopen waren. Mijn broer Jaap en ik mochten met de koets van oom Kees meerijden. Dit alles ging stapvoets naar Kerkwerve en ook stapvoets terug. Op 1 Februari 1953 zijn er 7 gezinsleden (opa Kees,vader Kees en zoon Kees, moeder Tannetje, dochter Adrie en Corrie en de jongste zoon Jan) tijdens de rampnacht omgekomen. De buren klommen op de daken, zij zagen de gebouwen instorten bij de fam. van Strien. Door het gewicht van de dakpannen zonk alles naar beneden. Omstanders die dit zagen zijn de dakpannen van het dak gaan gooien, daardoor bleef het dak drijven en zijn er meerdere levens door gered.
Mijn herinnering aan Rien
Verhaal nr: 395Een herinnering van Rina Sijrier aan Marinus van Dijke
Toegevoegd op 2009-02-23 19:38:15
Lieve Rien, Op school kon je niet meedoen aan wilde spelletjes zoals vangertje, tikkertje, haasje over. Je genoot wel van het kijken naar anderen. Zelf was je er niet sterk genoeg voor. Later groeide je daar overheen, en was je zelfs heel sterk. Na de oorlog werkte je bij de firma Mol. Je was touwslager, dat betekent dat je pongertouwen voor de boerenwagens draaide. Touw voor de halsters voor de paarden. Je was met je mooie haar en ogen leuk om te zien. Je was één en al vrolijkheid, met een achtergrond van diepe ernst en geloof. Gezellig in de omgang, stond voor iedereen open voor een praatje. Speelde heel mooi en goed orgel. Bespeelde het kerkorgel met veel plezier. Niets was je te veel. Op bevrijdingsdag 1946 werden wij dikke vrienden. Dat werd verliefd, verloofd, helaas niet getrouwd. Het water maakte er een einde aan. Wat heb ik je gemist: je vrolijk gezicht, je gulle lach, je orgelspel, je leuke opmerkingen en bovenal je liefde. En hoewel ik later weer geluk gevonden heb, je vergeten, nee dat kan niet, dat mag niet, diep in mijn hart leef je altijd voort. Rina
Janna Hoogerland, dochter van Kees Hoogerland
Verhaal nr: 394Een herinnering van Eén van de vriendinnen van toen aan Janna Hendrina Hoogerland
Toegevoegd op 2009-02-23 19:31:09
Eén van de vijf vriendinnen. Janna Hoogerland woonde op het eind van de Stationsstraat (eerder Rolklootsedijk). Vijf vriendinnen: Lien van Klinken, Alie Overbeek, Truus Eerland, Rina Sijrier en Janna Hoogerland. Het was een leuke groep meisjes. ־ samen op school ־ samen naar de meisjesvereniging ־ op de fiets naar de duinen op feestdagen Met lachen, zingen en praten werd de tijd gevuld. Op 1 februari 1953 kwam er een eind aan. Zo jong, veelbelovend, hard werkend. Ik denk: ze is bij ons allen, niet vergeten.
Janna Hoogerland
Het logeren ging niet door.
Verhaal nr: 393Een herinnering van Jan Legemaate aan Kornelis van Strien
Toegevoegd op 2009-02-19 11:08:16
Kees van Strien mijn neef, van mijns vaders kant, verdronk samen met zijn vader Kees van Strien en opa Kees van Strien met de hele familie tegelijk. Niemand overleefde het toen het huisje door het geweld van het water instortte. Het bijzondere voor mij is, dat ik daar bij de familie van Strien dat weekend zou gaan logeren. Neef Kees was net uit het ziekenhuis na een blindedarmoperatie waar hij maanden op had moeten wachten. Maar omdat ik nogal verkouden was, mocht ik, die winderige zaterdagmiddag, van mijn ouders niet op de fiets van Zierikzee naar Capelle. Ik moest dan maar de andere dag op zondag na kerktijd gaan, dan zou het wellicht niet meer zo waaien. Als de logeer partij door was gegaan was ook ik verdronken. We waren beiden 14 jaar, dan heb je een heel leven nog voor je. Dat denk je. Kees dus niet. Mijn tijd was het nog niet. Het blijft een bijzonder herinnering aan neef Kees en tante Tan en ome Kees, de nichtjes en kleine Jan en de oude opa in het oude huisje aan de Loensweg. De logeerpartijen in de zomer waren voorgoed voorbij.
Theetje Gerritje Hofmeijer
Verhaal nr: 392Een herinnering van Simon Hendrik van den Boomgaard aan Theetje Gerritje Hofmeijer
Toegevoegd op 2009-02-17 23:49:26
Een herinneringen aan Theetje Hofmeijer.
Zij woonde met haar ouders in een huisje onderaan de Zanddijk bij Kruiningen, niet ver van het treinstation.
Het kindje, nog maar 5 maanden oud was sliep beneden in het huis.
Toen het water kwam op de vroege zondagmorgen is de wieg waar in ze sliep gaan drijven, tot tegen het plafond.
De ouders sliepen boven en hoorden het kindje huilen maar ze konden de zolder vloer niet open breken.
Toen het kindje niet meer huilde wisten ze dat ze was verdronken.
Mijn Opoe
Verhaal nr: 391Een herinnering van Simon Hendrik van den Boomgaard aan Tannetje van den Boomgaard-Brieve
Toegevoegd op 2009-02-17 23:03:46
Mijn laatste herinnering aan Opoe.
Op de avond van 31 januari 1953 kwam Opoe bij ons naar de radio luisteren want prinses Beatrix was jarig. Toen ze die avond naar huis ging stormde het heel hard. Ze woonde 50 meter bij ons vandaan, net als wij onderaan de Zanddijk, niet ver van Kruiningen. Die nacht is de Kruiningerpolder overstroomd. Vader, Moeder, zus en ik zijn 1 februari gered uit ons huis. Bij het huis van Opoe was niets te zien. Op 2 februari is mijn Vader bij laag water het huis binnen gegaan en vond zijn Moeder (mijn Opoe). Ze was verdronken in haar eigen slaapkamer.
foto van Tannetje van den Boomgaard - Brieve
Buurt- en klasgenootje
Verhaal nr: 390Een herinnering van Janny de Reus aan Wilhelmina Klazina Goudzwaard
Toegevoegd op 2009-02-16 22:05:04
Willie was een lief zachtaardig meisje. We speelden vaak samen en hadden nooit ruzie, we zaten ook vaak naast elkaar in de klas. Ik ben blij dat ik haar heb gekend.
Het meisje links is Willie daarnaast sta ik
Mijn buurvrouw
Verhaal nr: 389Een herinnering van Janny de Reus aan Kathalina Heijboer-Zorge
Toegevoegd op 2009-02-16 22:01:49
Ik ging graag bij haar "buurten" toen ik klein was, ze bewaarde de zakjes van de boodschappen voor mij om mee in de zandbak te spelen. Ook speelde ik "bootje" op een kleedje op haar glad geboende vloer. 1 februari 1953 heb ik haar zien verdrinken, ik zal dat nooit vergeten.
De boerderij na de ramp
Verhaal nr: 388Een herinnering van Cobie Aalbregtse aan Johannis Aalbregtse
Toegevoegd op 2009-02-15 09:22:43
De boerderij na de ramp
Jantje
Verhaal nr: 387Een herinnering van Mina Verton-Kooijman aan Jan Hendrik Kooijman
Toegevoegd op 2009-02-10 15:14:02
Jantje bleef met z’n truitje aan een spijker hangen. Hij dreef mee op het vlot en is zo verdronken. Het was een lief neefje van mij, de zoon van Kees Kooijman. Hij heeft slecht 6 jaar mogen worden.